Titanenstrijd De Koog
BORT is een duidelijke toevoeging op datgene dat Texel al te bieden heeft. Met ruim dertig obstakels en zes of twaalf kilometer was de run al een opgave op zich. De ondergrond van strand, duinen en bossen en natte weersomstandigheden maakten het behalen van de finish heroïsch. "De regen is niet zo erg hoor. Nat en vies word je toch. Liever dit, dan bloedheet", vertelt één van de deelnemers. Vanaf half elf vertrokken de deelnemers in groepen van vijftig vanaf de start-/finishplek op de parkeerplaats van camping Kogerstrand. Zodra ze bij paal 20 het strand op draaiden, gingen de eerste deelnemers de fout in. Te hard werd aangezet voor de eerste meters strand, waarvoor ze al snel de rekening gepresenteerd kregen. Bij het eerste obstakel na zo'n vijftig meter stonden sommige deelnemers al te puffen. "Je loopt op gevoel. Je moet je eigen ritme vinden, daar had ik aan het begin wel even moeite mee. Dat zand maakt het zwaar. Je hebt verschillende soorten deelnemers. De die-hards die ook duidelijk een niveau boven mij zaten. Maar ik zie dit niet als een wedstrijd, dan ga ik wel hardlopen. Het is juist leuk om andere deelnemers te helpen bij de obstakels. Als je in de verte andere deelnemers ziet aankomen, wacht je even. De 'die-hards' doen dat niet. Die willen alleen zo snel mogelijk en daar is ook niets mis mee", vertelt Marten Teule uit het Groningse Slochteren. Hij startte in de derde groep. De deelnemers kregen nogal wat voor de kiezen. Zo moesten ze door smalle, spekgladde buizen, over zeephellingen, een monkey bar, hekwerken en tal van andere hindernissen. Het hoogste obstakel had een hoogte van vijf meter. Vanaf paal twintig verplaatsten de deelnemers zich richting paal 21 waar via het duingebied teruggekeerd werd naar het strand richting paal 17. De deelnemers van de twaalf kilometer maakten vervolgens nog een extra lus, terwijl de deelnemers van de 6 kilometer de laatste meters naar de finish voltooiden. Sommigen dankten de heer op hun blote knieën dat ze er waren, toch stond hen voor de finish nog een verrassing te wachten. Drie bakken, achtereenvolgens gevuld met water, modder een zaagsel. Het zorgde voor het nodige vertier. Na de laatste bak spoten de vrijwilligers van de jeugdbrandweer de deelnemers schoon waarna de finish dan eindelijk bereikt was. De één meer dood dan levend, de ander vrolijk napratend. "Het ging mij goed af. Ik had nog wel even door willen gaan", vertelt Lucie Burgman als ze net haar twaalf kilometer heeft afgerond. Aan haar uitdrukking te zien, meent ze het nog ook. Aan de rand van de finishplek staat Morten Eschweiler, de grote kracht achter het evenement, glunderend te kijken, het is hem gelukt. "Ik krijg zoveel positieve geluiden, echt kicken. Natuurlijk zijn er aandachtspuntjes voor volgend jaar, maar zo hoort dat ook. Daar gaan we mee aan de slag", vertelt Eschweiler. Hij mag tevreden zijn, de organisatie was strak geregeld en het publiek en de deelnemers genoten. De Beach Obstacle Run Texel is hopelijk een blijvertje.