Jozien Geven en nemen….
Als ik mijn portemonnee open doe, kijk ik tegen de pasfoto's van manlief en de kinderen aan. Veel pasjes, van bank tot Welkoop, zitten aan de andere kant. In het achterste vakje zit vanaf mijn 18e mijn donorregistratie. Een vriendin en collega had ernstig nierfalen, lag weken in het ijs na het ontvangen van de nier van haar vader. Het was voor mij voor eens en altijd duidelijk, eigenlijk behoort iedereen die wil ontvangen, ook geregistreerd te staan als donor. Het vreemde is eigenlijk dat dat in de praktijk niet zo is .Maar 40 procent van de Nederlanders zegt officieel ja, terwijl 60 procent ontvangen wil. We hebben nog altijd te maken met vele patiënten op de wachtlijst voor wie de donatie te laat komt. Wat is er bij ons mensen misgegaan? Waarom zijn we meer gericht op ontvangen? Op tv is nu het programma "De beste bloemstylist", ik mag er graag naar kijken. Maar één ding valt me op, om te winnen gaan ze ver buiten hun boekje, stelen ze rode rozen en wat al niet meer bij elkaar! Het doet me denken aan mijn opleiding in Aalsmeer, geweldig, het Walhalla van bloemen en planten. Dames uit Maastricht, Zeeland, Duitsland, alle windstreken zaten in het Boerema instituut om de fijne kneepjes te leren. Op een toetsweek stond ik naast een mw die de hele tijd zat te teuten, haar rozen waren geknakt, haar groen was verlept, ik was er een beetje klaar mee. En ja hoor, de meester bloembinder had ons nog niet de opdracht: "maak een origineel rouwstuk met een betekenis, een verhaal" gegeven of ze begon te miepen. Ik had buiten een afgezaagde kronkelwilg gezien en pakte 5 witte rozen en een handje groen uit mijn fust. Hoe kan het verkeren? Alle mooie soorten bloemen pootte ik op haar tafel: "Veel succes ermee." En met snoeischaar toog ik de kou in om een grote bos takken te knippen. Ik maakte een krans, met het zweet op de kop, kwaad op mezelf hoe ik zo had kunnen handelen, maar gaandeweg kreeg het body en ik meer vertrouwen, tenminste. De maestro beoordeelde alle stukken, rijk aan bloemen, een ieder deed zijn verhaal, ik werd zenuwachtig, het stuk van mij stak vreemd af, in de bloemenpracht. "Ik ben benieuwd Jozien". Ik legde mijn bedoeling uit; de krans was voor mijn vader, in oktober daarvoor overleden. Een wijze eenvoudige man, die zijn vrouw en kinderen het beste van hemzelf had gegeven. Die hield van de natuur, de cirkel was rond, cirkel van verbondenheid, er is geen begin en geen eind, hij leeft in mij en de kinderen voort. De 5 kinderen waren 5 kleine groepjes op de krans, met de 5 witte rozen en groen. Ik kreeg een tien, maar dat maakte me eigenlijk niet uit .Het beste had ik ontvangen, zijn genen, een schat aan bloemen. Gisteravond zat Job Cohen aan tafel bij de wereld draait door , hij vertelde hoe hij met zijn kinderen de beslissing had genomen om de nieren van zijn bijna gestorven vrouw af te staan. De lieve vrouw, jarenlang verzorgd met MS, leeft voort in twee geredde mensen, hoeveel kun je geven? Vul uw codicil in, geef om en aan elkaar.