Giskes: sterke bestuurder in stilte
Vaak ging ze geruisloos ergens naar binnen, maar vrijwel nooit kwam ze met lege handen naar buiten. Zo kan in het kort de werkwijze van Francine Giskes als burgemeester van Texel worden getypeerd. Een analyse.
Een vriendin van Francine Giskes somde in 2009, bij haar installatie als burgemeester, een serie goede eigenschappen van Giskes op. Daar voegde ze destijds één bijzinnetje aan toe waarin veel verscholen lag. De vriendin zei de goede eigenschappen meteen maar even te komen vertellen, voordat Texel "er drie jaar over zou doen om ze zelf allemaal te ontdekken". En inderdaad: het duurde even voordat Texel een beeld kreeg van de nieuwe burgemeester. Dat werd toen het beeld van een onzichtbare burgemeester die weinig daadkrachtig zou optreden. Beeldvorming die bij de een bleef hangen en die zich bij de ander in der loop der tijd corrigeerde. Giskes bleek een burgemeester van de effectiviteit die graag haar doelen bereikte. Als het moest met enig lawaai, maar veel liever werkte ze in stilte in de wetenschap dat ze daarmee uiteindelijk voor Texel de beste resultaten kon bereiken. Giskes was dan ook geen bestuurder van het type 'volle kracht vooruit en we zien wel waar we stranden', maar een die doelbewust en weloverwogen haar koers bepaalde voordat ze op pad ging. Beeldvorming was niet echt aan haar besteed: ze ging voor de inhoud. Niet alles liep altijd even lekker. De Hollebol in Den Burg was in de beginjaren een hoofdpijndossier en haar inzet om aanvragen voor evenementen te vereenvoudigen ging moeizaam. De raad vond eind 2011 dat ze haar huiswerk moest overdoen omdat aanvragen eerder moeilijker dan makkelijker werden. Op straat was ook de kritiek te horen dat het lastiger werd om iets te organiseren. Daartegenover staan diverse bereikte resultaten zoals de noodaanlandingen voor TESO, een goede schadevergoeding voor Waalenburg en de tweede ambulance die in 2011 op het nippertje werd gered. Meer op de achtergrond spande Giskes zich in om de relaties tussen Texel en de vier andere Waddeneilanden goed te houden en ze laat een gemeentehuis achter waar een stevige reorganisatie heeft plaatsgevonden. Dat ging niet altijd zonder slag of stoot, maar Giskes zette het doel altijd helder neer: de ambtelijke organisatie moest compact en slagvaardig worden, zodat Texel als zogeheten regie-gemeente nu en in de toekomst een zelfstandige gemeente kan blijven. Aan de overkant toonde ze zich een overtuigd ambassadeur voor Texel door continu voor de belangen van het eiland op te komen. Onverzettelijkheid, een andere eigenschap die Giskes als burgemeester nog wel eens aan de dag wilde leggen, kwam naar voren bij thema's als drank, drugs en de OSG. De burgemeester streed oprecht tegen het hoge percentage drank- en drugsgebruik op het eiland en zette zich oprecht in voor een verbetering van de kwaliteit van het voortgezet onderwijs om de jeugd op het eiland goede kansen te bieden. Dat ze daarbij soms een scheen raakte, nam ze voor lief. Met het ambt van burgemeester maak je niet overal vrienden en Giskes was geen bang uitgevallen bestuurder, dus ze kwam zo nu en dan in botsing met andere Texelaars. De onverzettelijkheid speelde ook in het conflict met de Indiëgangers, maar daar werd eind augustus een streep onder gezet met een speciale bijeenkomst voor Nederlands-Indië in de Burghtkerk in Den Burg. De burgemeester nam de Texelse jeugd serieus. Zo maakte Giskes een paar jaar geleden samen met wethouder Hennie Huisman een ronde langs de dorpen om specifiek te horen wat er bij de jeugd leefde. Giskes typeerde zich ook als een attente burgemeester, al stonden daar niet altijd de schijnwerpers op. Zo ging ze bijvoorbeeld vorig jaar binnen de kortste keren op bezoek bij een jongen die tijdens het stappen in De Koog ernstig aan zijn gezicht was mishandeld. Mensen in haar directe omgeving merkten eveneens dat ze geen afstandelijke tante was zoals ze soms ook naar buiten kon overkomen, maar een meelevende, warme en betrokken vrouw. Op politiek gebied kwam Giskes altijd goed beslagen ten ijs bij de raads- en commissievergaderingen. Ze uitte begin 2010 oprecht haar zorgen toen de raad met gekrakeel uiteen brokkelde in tien fracties, omdat dat het aanzien van het functioneren van de politiek geen goed deed. Zoals gezegd was Giskes zelf meer van de behoedzaamheid en de stilte om effectief te zijn. Om het in beeldtaal te zeggen: ze wilde inderdaad nog wel eens geruisloos ergens naar binnen gaan, maar ze kwam daardoor meestal ook niet met lege handen naar buiten.