"Blijven lopen en doorgaan"
En daar is dan het langverwachte moment: de klep gaat open en het daglicht valt binnen op het bovenste autodek van de Schulpengat.
Het is vijf voor half een. Tijd om alle trainingsuren van de afgelopen maanden samen te laten komen in de 10 km van de Texel Halve Marathon. Een streeftijd heb ik niet: het doel is om de afstand in één keer te voltooien zonder te wandelen. Het is de eerste keer dat ik meedoe aan het evenement, zeven maanden nadat ik met hardlopen ben begonnen. Aan de hand van de vele aanmoedigingen en het applaus van de mensen langs de kant bij de boot voel je meteen dat je aan iets bijzonders bent begonnen. Achteraan lopen is geen probleem: op het Molwerk zie je de hele stoet voor je uitgaan en je weet dat jij ook onderdeel bent van die stoet. Het publiek langs de kant doet lopen. Op de meest onverwachte plekken staan mensen en ze hebben één ding gemeen: er wordt geklapt en aangemoedigd. Het lopen gaat goed. Met de loopgroep hebben we de 10 km drie weken geleden al een keer gedaan en dat heeft vertrouwen gegeven. Ik loop samen met Anita Rab en Caroline Ran van de loopgroep en met Agnes van der Wijk, een vriendin uit Zaltbommel. Het is net als met de trainingen: je motiveert elkaar om te lopen door te blijven hardlopen.
Rond de zeven kilometer is die motivatie hard nodig. Het grootste deel zit erop, de toren van de kerk aan de Binnenburg wordt zichtbaar, maar er wachten nog drie kilometers. Onderweg groeit intussen de waardering voor de vrijwilligers. Ze staan overal voor je klaar. Op de Westerweg neemt het belang van de aanmoedigingen en het applaus toe. De vermoeidheid in de benen is toegeslagen. In mijn hoofd klinken de adviezen die trainer Wolbert Broere de afgelopen maanden heeft gegeven. Niet stoppen, maar doorgaan. Dat doet de rest van het gezelschap gelukkig ook. Ter hoogte van de Pontweg spreek ik de reservebatterijen aan. Het einddoel is binnen handbereik, maar ik heb op dat moment even geen idee meer wat voor en achter is. De aanmoedigingen van de vele toeschouwers in de Keesomlaan zijn het laatste zetje voor de resterende meters. Blijven lopen is het enige devies dat nog telt. Ik krijg intussen bloemen van Betsie Verhoeven, dat doet ook goed. De bocht met de Elemert nadert, de laatste reservebatterij springt aan, een laatste stukje omhoog nog op de Elemert en daarna de stem van speaker Marco van Sambeek die aangeeft dat we er nu echt bijna zijn. Een stoel om even een paar minuten te zitten, is het enige dat ik wil na de finish. Na wat fruit en een bekertje water ben ik weer bij mijn positieven. Een meer dan goed gevoel overheerst: het is gelukt.