''Ik ben trots op onze veerdienst''
Van auto-opsteller tot commissaris van Texels Eigen Stoomboot Onderneming. Het zou zomaar kunnen bij Steven Bakker uit Den Burg, één van de twee kandidaten voor de post die vrijkomt na het vertrek van commissaris Dirk de Lugt.
Een boerenzoon, geboren in 1968 in de Kogerstraat te Den Burg, die aan de overkant carrière heeft gemaakt. Na de middelbare school verliet hij in 1987 het eiland om elders te gaan studeren en werken. Register-accountant (RA) bij het Ministerie van Financiën, onderdeel Belastingdienst Grote Ondernemingen te Amsterdam. Gesprekspartner van de grootste ondernemingen van Nederland, met duizenden mensen in dienst. Als ''klantcoördinator'' zit hij aan tafel met topbestuurders. ''We bepreken fiscaliteiten in brede zin, voor alle belastingen. Ook hun houding en gedrag ten opzichte van fiscaliteiten.'' Daarnaast ben ik regiovoorzitter van de landelijke coördinatiegroep verrekenprijzen, verantwoordelijk voor de eenheid van Nederlands beleid op het gebied van (internationale) winstverdeling binnen die concerns. Een hot item, want voor bedrijven is het aantrekkelijk hun winst te verschuiven naar landen met een mild belastingklimaat. ''Ik heb te maken met concerns die over de hele wereld opereren. Kernvraag is: waar genereren ze hun winst? We zoeken de balans tussen wetgeving, beleid en politiek. Het is een puzzel, belangrijk voor Nederland en machtig mooi om te doen. Met deze multinationals is het een zwaar onderhandelingsspel.'' Als neventaak is hij gastdocent aan de Nyenrode Business Universiteit. ''Ik ben begonnen in 2012 met doceren van Taxmanagement en sinds dit jaar ook de Master fiscaal recht". Leuk om te doen en zo houd ik mezelf scherp.''
Zijn werk aan de overkant, maar het huis waar hij met echtgenote Denise Maas en hun vier kinderen woont, staat gewoon aan het Paelwerck. ''Ik ben vijftien jaar weggeweest, de hectiek van de Randstad en het werk zijn prachtig. Maar in 2002 kwamen we tot de conclusie dat we in de stad onze buren niet eens kenden. Denise vond hier een baan en we zijn teruggekeerd. Nu sta ik langs de lijn te kijken maar mijn kinderen, bij het voetbalveld waar ik vroeger zelf heb gespeeld. Ik ben hier terug en ga niet meer weg. Dat Texelgevoel zit er gewoon in, dat heb ik zodra ik de boot op stap. Ik draag graag mijn steentje bij aan de maatschappij. Ik heb in voetbalbesturen gezeten en nu ben ik penningmeester van Stichting Samen één Texel. Dat gaat in de kern over financiële ondersteuning van Texelse projecten op het gebied van zorg en welzijn. Een schommel voor minder validen, over de hospice, etc. Prachtig om te doen.'' En nu dus gevraagd kandidaat te staan als commissaris van TESO. ''Ik maak minimaal vier dagen per week gebruik van de boot. Dan kijk ik goed om mee heen. Een prachtige organisatie, die continuïteit, kwaliteit en service levert. Medewerkers zijn vriendelijk, achter het buffet, loket tot de stuurlui. Als de bemanning van achter naar voor lopen, geven ze altijd een knikje. Een maatschappelijke onderneming die financieel onafhankelijk is, met elke aandeelhouder één stem. De betrokkenheid is groot. Dat intrigeert mij. Altijd vooruit kijken. Zoals het programma voor duurzaamheid. Er wordt veel over gesproken, maar wie doet het? TESO. Ik ben trots op onze veerdienst, waarvoor ik in mijn jeugd als auto-opsteller heb gewerkt. Het aandeel beschouw ik als familiebezit en het ultieme erfstuk voor mijn kinderen.'' Welke waarde kan hij toevoegen? ''Ik heb een financieel-economische achtergrond en ben getraind in strategie. Ik wil cijfers lezen en voelen. Ik ben kritisch, betrokken, aanspreekbaar en geïnteresseerd in bedrijfsvisies. Vanuit mijn werk weet ik dat er altijd belangen spelen, maar ook dat er altijd een grens moet zijn. Tot hier en niet verder. Als gebruiker van TESO wil ik een betrouwbare en goede bootverbinding. Als boerenzoon heb ik een flinke dosis nuchter boerenverstand en als Texelaar een goede antenne voor wat op Texel leeft en speelt. Tussen TESO en de Texelaars kan ook een spanningsveld zitten. We kennen de voorbeelden uit het verleden. Het is de kunst dat voor te zijn. Inleven, een klankbord zijn voor de Texelaar én directie is één van de taken van de Raad van Commissarissen.'' Waarvoor hij een paar suggesties heeft: ''Een app met de wachttijden, goede wifi op het autodek en zorgen dat het beter is geregeld voor minder validen. Veel forensen zouden een kleine passagiersboot, met plaats voor één of twee auto's, die na tien uur nog maximaal twee uur doorvaart, waarderen. Voor de laatste boot moet je al met de trein van twintig voor acht uit Amsterdam vertrekken. Ook voor de ambulance zou het mooi zijn.''