Duizenden bezoekers op zonovergoten HavenVIStijn

Het is dringen op de haven van Oudeschild, zaterdag rond half 1. Officieel begint de achtste editie van het HavenVistijn pas om 13.00 uur, maar blijkbaar konden de mensen niet langer wachten. Het is warm en het is praktisch windstil op de haven.

Ik kijk mijn ogen toch iedere keer weer uit op een dergelijk evenement. Terwijl de mensen zich verdringen bij de kraampjes loop ik eerst maar over de rustige stukken van de haven om van een afstandje te kijken welke kotters ik allemaal zie liggen. Als jongen van het platteland helemaal niet opgegroeid met de visserij, maar ik ga het steeds leuker vinden. Net zoveel houd ik van gezelligheid, maar graag wel met een draaicirkel. Vanaf De Kombuis is daar geen sprake meer van. De meute bepaalt zo ongeveer de route. Het lijkt andere mensen niet te deren dus besluit ik het ook maar van me af te gooien. Op het plein treffen we de jaarlijks terugkerende uitstalling van opgeviste botten. De kinderen zijn druk aan het zoeken en twijfelen welke schat aan de collectie dient worden toegevoegd. "Dat is een walvisbot, dat kun je zien aan de structuur. Kijk maar hoe open dat bot is." Arthur Oosterbaan, conservator van Ecomare, geeft uitvoerig uitleg. Als ik een rondje gelopen heb en een half uur later weer langskom, staat hij er nog steeds. Even denk ik dat hij ingehuurd is, maar Arthur blijkt zijn liefde voor het vak gewoon niet voor één dag in de kast te kunnen zetten en geniet duidelijk van zijn onverwachte college. Na een tijdje geluisterd te hebben sluit in aan bij een demonstratie over de pulsvisserij. Voor één van de kotters staat een bak waarin twee slangen uitkomen. "Steek je handen maar in het water. En draai ze nu maar", zegt Biem van der Vis van de TX43 tegen drie dames die toch een beetje angstig lijken. Verschrikt trekt één van hen haar handen terug, wanneer ze het stroomstootje voelt. "Zo werkt dat dus. Op deze manier blijft de bodem ongeroerd en komen de vissen omhoog", vervolgt hij. Ik probeer het zelf ook maar eens en heb dezelfde schrikreactie, ondanks dat de schok helemaal niet groot is. Ik voeg weer in in de mensenmassa en laat mij meevoeren langs de loodsen van CIV. Hier vertonen de visrokers hun kunsten onder het genot van een biertje. De toeristen verdringen zich om de beste plekken en willen allen als eerst een stukkie van de gerookte slippies en makreel proeven. Iedere deelnemer heeft zijn eigen aanpak en de duur van het roken verschilt natuurlijk per vissoort. Ik geniet van het spektakel, hoe meer rook hoe beter. Ik heb zelf wel eens geprobeerd vis te roken, maar de sliptong die ik op de haven bemachtig is duidelijk met meer vakmanschap onder handen genomen. Terwijl ik mijn handen afveeg aan mijn broek sjok ik langs de kraampjes en blijf even hangen bij Martin Zeeman van Smakelijk en Meer. Het is zijn eerste keer op het HavenVIStijn. "Wat een drukte, maar wel heel gezellig. Voor de krant of privé Job? Dan weet ik of ik op mijn woorden moet letten", lacht hij. Door richting De Kombuis waar het Oudeschilder Visserskoor traditiegetrouw opgesteld staat. Ik merk op dat ze het Visserskoor beter een stuk verderop hadden kunnen plaatsen waar meer ruimte is. Ik krijg direct van iemand te horen dat het koor altijd hier staat en dat het hier hoort. Ik moet lachen, zo gaan die dingen bij dergelijke evenementen. "Zo doen we dat nou eenmaal en wat een raar idee om dat te veranderen." Het gevolg is wel dat een combinatie van een podium, mensen die blijven kijken en een publiek dat twee richtingen op wil er voor zorgt dat de doorstroom op knooppunt Hoevelaken soepeler verloopt dan op dit kruispunt. Het doet niets af aan de sfeer die het Visserskoor aan het evenement geeft, moge dat duidelijk zijn. "Dat hoort er wel echt bij hé, wat leuk. Ik krijg helemaal een eilandgevoel", stelt een toeriste naast me. Ze heeft gelijk, ik heb het koor inmiddels zo vaak gezien dat het mij waarschijnlijk pas opvalt als ze er niet staan. Inmiddels twee uur aan het rondlopen, een broodje haring, diverse gerookte vis en een paar kokkels verder. De buik is gevuld, de kop begint te branden en met de drukte heb ik het toch ook wel gehad. Nog even langs de visuitstalling alvorens huiswaarts te keren. Ik ben al vaker op het VIStijn geweest en dit blijft voor mij het hoogtepunt. De koppen van de meisjes bij het zien van de zeepaling of de zeewolf met zijn lelijke bek vol tanden, onbetaalbaar. Ik vind het prachtig, hoe groter hoe beter. Getuige de vier rijen dikke mensenmassa ben ik niet de enige die er zo over denkt. Het was voor mij een goede afsluiter van een zeer geslaagde editie van het HavenVIStijn.

Job Schepers