Oudeschild
Te lang zitten lezen. Te laat naar bed. Te vroeg de wekker. Half vijf rammelde hij onverstoorbaar en luidruchtig op het nachtkastje. Ik wilde hem het zwijgen opleggen, hij rammelde stug door. Oh ja, ik had hem aan de andere kant van het bed neergezet. Bewust. Moeizaam, stijf en stram werkte ik mijn lijf uit bed. Wie had dit verzonnen? Dan maar mijn kop onder de koude kraan. Een kwartier later zat ik in de auto. Overal grondmist. Plassendaal dreef in een bad van wit. Mystiek verschool De Voorzorg zich half achter een voorbij trekkende mistbank. Overal anders, overal snel veranderende landschappen. Onwerkelijk. Hier, bij de Schans, dampt naast het bastion de mist op uit de ravelijngracht. Een boom, een paar struiken, een dak en op de achtergrond Oudeschild met nog net zichtbaar de torenspitsen van de twee kerken. Blij dat de wekker vasthoudend was.