Hello and Goodbye….
"Mam kunnen we je koelkast weer lenen? En bij jullie eten? Daarna gaan we op weg naar Frankrijk." "Ja natuurlijk kan dat, prima." De dochter en schoonzoon vinden het heerlijk om met de tent naar de Franse kust te gaan. Als we ze uitzwaaien moet ik even slikken, moederlijke slikproblemen. De jongste zoon vliegt met zijn vriendin naar Grand Canaria. Als ik app: "Hoe is het daar, hebben jullie het leuk?", wordt er spontaan een foto gestuurd van het stel on the beach. De oudste gaat drie weken toeren door Amerika, praten erover of ze naar Brabant gaan. Grenzen en afstanden hebben een hele andere lading gekregen. Ik weet nog heel goed, dat we thuis met z'n allen, zeven man, in een oude Taunus naar Drenthe tuften. Dat was wat, mijn moeder met een tas vol proviand tussen de benen voorin, mijn vader achter het stuur en wij, vraag niet hoe, met z'n allen op de achterbank. Ik was de jongste, moest op schoot, van veiligheidsriemen had nog niemand gehoord en een TomTom was er helemaal nog niet. Mijn moeder trachtte tussen het zoethouden en vullen van de monden, de kaart te lezen, maar het gebeurde vaak dat als we de kruising voorbij waren mijn moeder riep: "Hier moesten we in Enno!" Natuurlijk kwamen we daar in het huisje. Het land van Bartje is prachtig, nog steeds, maar tijden veranderen en de wereld ligt open aan onze voeten. Op tv is het programma "Hello Goodbye". Joris Linssen knoopt gesprekjes aan bij mensen die op reis gaan of iemand terug verwachten op Schiphol. Een leuke vlotte meid van 17 neemt afscheid van haar Oma, ouders, broertje en vrienden. Iedereen is in dikke tranen. Ze gaat op wereldreis, alleen, VWO diploma op zak, vooral Oma houdt haar hart vast. Je kleindochter negen maanden de wijde wereld in. "Ik zie apen en beren", snikt ze door de tranen heen. Als ik me met een pot thee nog even buiten op de tuinbank neerzet gaat mijn mobiel. "Ben je morgen vrij? Ga je mee naar het strand?" Goed plan, het is warm, en de zee is heel erg lekker. Zomers hoef ik eigenlijk niet naar verre oorden. "Heeft u zin om te zwemmen?", vraagt Jelte, het kleinkind van de vriendin. "Altijd", antwoord ik gretig. "Er zijn wel kwallen hoor Jozien" En hij kijkt een beetje angstig. "Oh, maar die kwallen zijn banger voor mij dan ik voor hen", antwoord ik overmoedig. "Heb je nog zo'n bodyboard?" Even later dobber ik heerlijk op een board met dolfijnen door de branding, met Jelte in mijn kielzog. Het gaat super, echt een aanrader. "Heeft u het bandje om uw pols?" Jelte doet voor hoe het moet en ik volg zijn voorbeeld. "Ja dat heb je wel nodig als je naar Engeland gaat varen, snelle Jelle", grap ik naar hem. Maar Jelte is serieus: "Hoever is dat? En praten ze daar Engels?" Ja dat is een heel eind op dit bodyboard en Engels moet je nog een beetje leren." Het is nog te vroeg voor Hello Goodbye bij deze Texelse boy, ik moet er niet aan denken. En ik roep gauw: "Texel is zo mooi!"
Jozien