"Bezig met de tweede generatie"
Martha Witte neemt na 36 jaar afscheid als peuterleidster van peuterspeelzaal De Kooterkeet in Oudeschild. "Dit is geen werken, maar een hobby die je mag uitoefenen."
Een goede peuterleidster heeft een extra paar ogen in de rug, zo ook Martha Witte. Tijdens het gesprek over haar afscheid bij de Kooterkeet blijft ze automatisch ook de peuters in de speelzaal in de gaten houden. Een jongetje dat letterlijk achter haar rug te lang zijn handen blijft wassen, krijgt te horen dat hij zijn handen nu mag gaan afdrogen. Witte komt ook meteen in actie als een ander jongetje in de kring een hap banaan teveel in zijn mond duwt. Hij mag de banaan even aan zijn buurvrouw geven, zodat hij eerst rustig zijn mond kan leegeten voordat de volgende hap naar binnen gaat. Het is de ervaring van 36 jaar peuterleidster zijn. Er ontgaat niets en het bijsturen van de kinderen gaat op een natuurlijke en rustige manier.
Witte rolde in 1979 in het vak toen de peuterspeelzaal ongeveer anderhalf jaar bestond. Ze groeide uit tot de spil van de Kooterkeet. "Ik had destijds zelf een kind op de speelzaal zitten en van het een kwam het ander. Het was toen nog zonder opleidingen, je begon er gewoon aan. Later heb ik diverse cursussen gevolgd." Het woord werken wil ze niet in de mond nemen. "Dit is een hobby die je mag uitoefenen." Een dip in het aantal kinderen afgelopen winter vormde de aanleiding voor Witte om over stoppen te gaan nadenken. Het aantal kinderen op de speelzaal was op dat moment gedaald tot elf, waardoor personele gevolgen niet konden uitblijven. "Toen heb ik aangegeven te willen stoppen. Anders zou een van mijn jongere collega's mogelijk zonder werk komen te zitten en dat wilde ik niet." Inmiddels is het aantal peuters op de Kooterkeet weer naar de twintig opgelopen.
Een rondje door de kring leert dat Witte van driekwart van de aanwezige kinderen de vader dan wel de moeder vroeger ook als peuter in de groep heeft gehad. "Ik ben bezig met de tweede generatie. Ouders vragen wel eens of zij vroeger net zo waren als hun kinderen, maar dat kan ik niet zeggen. Geen kind is hetzelfde. Dat is ook mijn ervaring met broertjes en zusjes, het kan enorm verschillen hoe je met de een of met de ander moet omgaan." Witte draait de speelzaal samen met Stefanie de Wit en Melanie Kaan. De laatste had ze vroeger eveneens als peuter in de groep. Het dorpshuis, verenigingsgebouw 't Bondje en de zolder van De Bruinvis waren plekken waar Witte met de peuters verbleef, totdat de eigen ruimte naast de school in gebruik werd genomen. "We hebben alle geluk van de wereld gehad dat we vroeger op de zolder van de school boven het lokaal van Jan Bruin zaten. Het was soms herrie bij ons, maar als we hem ernaar vroegen, zei hij enkel dat hij wel eens een stoeltje hoorde vallen. We hadden op de zolder destijds als wc een chemisch toilet achter een gordijntje. Dat zou nu niet meer kunnen, maar toen wel."
Witte is blij met de betrokkenheid die Oudeschild in de loop der jaren met de Kooterkeet heeft getoond. "De inboedel en speelgoed is bijvoorbeeld voor 95 procent van 'het dorp'. Het is in de loop der jaren door ouders bijeen gebracht met acties tijdens Koninginnedag, kerstmarkten, kaarsenverkoop, giften en onlangs nog met visroken." Een formeel afscheid wilde ze niet, maar de collega's wilden haar na zoveel jaar niet met stille trom laten vertrekken. "Dus zag ik een paar dagen geleden tot mijn verrassing mijn kleinkinderen het schoolplein oplopen en toen wist ik eigenlijk al voldoende." Samen met de familie, de peuters en collega's maakte Witte in een huifkar een tocht door het Hogeberggebied. "Gekleed in een boerenkiel, want we waren in de groep net bezig met het thema boerderij." Terug op school stonden de leerlingen van De Bruinvis klaar met erebogen waar ze doorheen moest lopen. "Dat vond ik erg leuk, vooral omdat ik de meesten van hen ook allemaal op de peuterspeelzaal heb gehad."
Ouders vragen of zij vroeger ook zo waren
Over de invulling van de vrije tijd die in het verschiet ligt, is al nagedacht. "Ik wil eindelijk eens foto's gaan rangschikken. Dat had ik al wel samen met Gré Zegers gedaan met foto's voor de boeken Effies Beurse en Effies Buurten over de haven en Oudeschild, maar mijn eigen foto's liggen er nog. En Dick (haar man, red) en ik willen weer reizen gaan maken. We willen graag weer naar Schotland en Ierland." Witte blijft zich eveneens inzetten voor de vele activiteiten in het dorp waar ze zich al mee bezighoudt. "En als het ooit nodig is, wil ik gerust nog eens invallen."