Wat ik zeggen wou
Krokettenregel
Op tien Juni stond ik om half drie buiten, op de parkeerplaats van het herstellingsoord in Hilversum, waar ik een vriendin bezocht had. Het was prachtig weer en ik had honger. Wat te doen? Terug naar Düren (ligt tussen Aken en Keulen), waar ik woon. Of..? Plotseling had ik het visioen van op een terrasje van een Texelse strandtent te zitten en een kroket te eten. Af en toe moet je je gevoel volgen.
Ik belde mijn enigszins verbaasde zusje op, dat op Texel woont en zei dat ik er aan kwam en met haar een kroket in een strandtent wilde eten. De hele A7 voelde ik me als een kameel die water, beter gezegd een kroket, rook. Ik heb vaker van Nederlanders die in het buitenland wonen gehoord dat, als ze op Schiphol zijn aangekomen, zij eerst een kroket gaan eten. Begreep het helemaal. Met de boot van half vijf en een uur later zat ik met mijn zusje bij paal 12, op het terras. Precies zoals ik mij dat had voorgesteld. De kaart werd gebracht en we vroegen aan het meisje wat ons bediende of ze kroketten hadden. Mijn zusje voegde er nog aan toe dat ik daarvoor extra uit Duitsland was gekomen. Ja, ze hadden zelfs drie soorten kroketten. Wij keken elkaar blij aan. Ik koos de normale en bestelde er twee. De serveerster keek me daarop koel aan en zei tot onze verbazing: "Nee, die serveren we alleen tijdens de lunchtijd" en voegde ze er aan toe: "Ja, dat is onze regel." Geen argument hielp, ook niet de 300 kilometer die ik om was gereden en dat ik s'avonds weer terug moest. Buiten de lunchtijd geen kroketten. Dat was de regel!
We zijn daarop opgestaan en naar een andere strandtent gegaan, waar ze ook drie soorten hadden en ze zelfs serveerden. Met de laatste boot terug. Onderweg naar huis vroeg ik me af, of ik één minuut na lunchtijd ook geen kroket zou hebben gekregen. Ik hoor de bediening al zeggen: "nee, u bent één minuut te laat. U krijgt geen kroket. Dat is onze krokettenregel."
Joseline Stiller
Naschrift:
We vroegen René Jager, eigenaar van strandpaviljoen paal 9 en 12 om een reactie:
tsja, wat moet we daar nu op zeggen. Die andere strandtent met drie - vijf zelfs geloof ik (garnalen/gans/lams/rund/vega) -soorten kroketten, is Paal 9 en daar hebben we iets meer capaciteit, vandaar dat we daar wel 's avonds kroketten serveren. Het is heel helder: we profileren Paal 12 als een iets luxer/exclusiever restaurant aan het strand, ontspannen, relaxed, en knappe kwaliteit eten en drinken. Je wil dan ook graag dat soort producten verkopen en geen snackbar zijn tussen de rib-eyes en verse zeebaarzen door. Heel helder verhaal, beetje hetzelfde als je een 'patatje met' gaat bestellen bij Jef Schuur of, nog iets sterker, een fiets wil kopen bij Grisnigt. We hebben wel een snackkiosk gehad op Paal 12, maar dat was geen succes. Er staan 150 strandhuisjes op Paal 12 en die koken allemaal zelf, dus komen ze geen frietje of kroketje kopen bij ons. Paal 9 ligt dichter bij de boot. Veel mensen komen daar even snel een hapje eten. Daar richten we ons dus ook op een 'fast-service restaurant' te zijn. Dit is inmiddels een trend aan het worden in Nederland, in Amerika kennen ze dat al veel langer, op Paal 9 doen we dat ook al heel lang. Beetje afgeven in de diverse media schijnt erg van deze tijd te zijn, in dit geval de krant, meestal is het internet. In plaats van een mail of telefoontje naar ons, zodat we iets kunnen uitleggen, schijn je tegenwoordig eerst je onvrede aan de hele wereld kenbaar te moeten maken. Het went nooit helemaal, maar zo is deze tijd.
Met vriendelijke groet,
Rene Jager