Achter de schermen
Experimenteren
Hoe vaak zouden ze bij de Texelhopper met jaloezie naar het NIOZ kijken? Niet dat het daar altijd dolle pret is, maar je kunt er wel beschut en onttrokken aan het oog van de wereld een experiment uitvoeren. Rustiger in ieder geval dan wanneer je in het zicht van alles en iedereen op Texel een experiment met het openbaar vervoer uitvoert. Tenminste, zo is de proef met de Texelhopper meermalen gepresenteerd. Wat dat betreft, zijn alle partijen die sinds december bezig zijn de ideale versie van de Texelhopper uit te vinden, niet altijd te benijden. Bij het NIOZ kan een experiment rustig in de soep lopen zonder dat er een haan naar kraait. Bij de Texelhopper is een rammelend wiel of een haperend achterlicht inmiddels voldoende voor vele reacties op Twitter en Facebook. De vraag is vooralsnog waar de proef toe gaat leiden. Een kaartje kopen ter vervanging van een geldig vervoersbewijs dat niet als geldig wordt beschouwd om vervolgens met restitutie het geld van dat extra gekochte kaartje terug te vragen of een extra bus laten rijden zodat de reguliere bus de boot niet mist, zijn bijeffecten waar je volgens mij als 'uitvinder' niet vrolijk van wordt. En dan moet je intussen ook nog telkens een onderscheid blijven maken tussen lijn 28 en de kleine busjes van de Texelhopper. Frankenstein experimenteerde er in de gelijknamige roman van Mary Shelley ook lustig op los, maar je kunt niet zeggen dat zijn directe omgeving uitermate blij werd van de resultaten van zijn experimenteerdrift. Het voert wat ver om de Texelhopper als een soortgelijke creatie van Frankenstein te beschouwen, maar niet alle voortekenen zijn even gunstig. Binnen dat kader is het, in het algemeen belang van het eiland, goed om voor ogen te blijven houden dat er wordt geëxperimenteerd om iets nieuws te creëren dat blijvend is en ook nog werkt in de praktijk. Lijn 29 is van de baan en zal niet terugkeren. Een mislukt experiment kan dus betekenen dat er straks enkel nog een lijn 28 aan de westkant van het eiland rijdt. Om het experiment te laten slagen, lijkt het me echter ook een uitdaging voor betrokkenen om niet doof te worden voor alle kritiek. Zeker niet als de kritiek zoals de afgelopen dagen uit kringen dichtbij het experiment zelf vandaan komt. Zulke kritiek komt vaak voort uit betrokkenheid, maar kan met een beetje pech omslaan in bijtende kritiek als het gevoel ontstaat dat er niets mee wordt gedaan. Zoals gezegd, het is vooralsnog koffiedik kijken, maar toch kun je één ding al voorzichtig concluderen. Voor een pril experiment heeft de proef met Texelhopper het afgelopen half jaar al aardig wat stormen doorstaan, dus het experiment is tegen een stootje bestand. Nu nog voor het oog van de wereld de ideale versie zien uit te vinden...
Jeroen van Hattum