Theodora…
Het is bedrijvig bij me achter huis. Er wordt een schuurtje gemaakt voor alle tuinbenodigdheden en een mooi blad om vis te bakken. Maar eerst moet alles ruim zijn. Er staat van alles onder het afdak, zakken potgrond, sleetjes, fietsen, kinderzitje,u kent het wel, het jongt maar an…. Als ik een kist met wat schors van de plank af wil pakken,schrik ik me een hoedje. Vier piepkleine snaveltjes, acht kraaloogjes en een hoop donzige veertjes in een nestje kijken me aan. Ik zet het gauw weer terug, donders… ja, er vloog wel steeds een merel in het rondte. Net als ik sta te bedenken wat het moet, komt merellief met van alles in de bek voor het kroost, scheert over mijn hoofd en vult de wijdopengesperde monden... Als ik op mijn patiëntenronde parkeer in JanDirksoord komt de geur van verse groentesoep me tegemoet. Achter het raam van de Gollardskeuken zijn de koks druk in de weer. Ik zwaai, er is altijd een hoop te doen in de grote keuken. Vorig jaar lag ik in het Gemini voor een nieuwe knie, het was Joint Care, manlief hielp in de verzorging, maar mocht ook mee-eten. We hadden zelfs keuzemenu! Nou komen we beiden uit een gezin waar "ik lust niet" op het kerkhof ligt, maar onze verwachtingen werden ruimschoots overtroffen. We zaten met z'n allen heerlijk te eten aan tafel. Alles ging op en ik heb de complimenten aan de kok gegeven. In een tijd waar zo bezuinigd wordt op het budget is het een hele prestatie om de mensen zo'n warme maaltijd voor te zetten. Ik vraag wel eens zo links en rechts onder mijn eigen patiënten die gebruik maken van Tafeltje Dekje of ze tevreden zijn. Smaakt het goed? Krijgt u wel eens vis? En dan wordt op alles bevestigend geantwoord. "Deze week hadden we zalm, heerlijk". Hoe fijn is het als je niet meer in staat bent tot alle boodschappen en het dagelijkse kookritueel, dat het eten toch gevarieerd en wel bij je thuis gebracht wordt. Chapeau voor alle bereiders en bezorgers, zij leveren een bijdrage aan de oudere of behoeftige mens die langer thuis kan, mag, ja moet blijven wonen. Ja dat er andere tijden zijn, is wel eens jammer voor de kok. Hoe fijn was het in het oude St Jan indertijd,een keuken te hebben om door een ringetje te halen. Ruud en Trix aan het roer en maaltijden waar je U tegen kon zeggen. De tijden veranderen,de kokkinnen Nicolien en Theodora zijn er niet meer… Of toch? Deze week kreeg ik een uitnodiging van de Texel- voormalig Theodorahoeve. Verstandelijk gehandicapten staan met het schort voor en maken heerlijke dingen. Het initiatief van zorgorganisatie 's Heeren Loo in samenwerking met de Pelikaan is geweldig! Een compliment is op zijn plaats, deze mensen een mooie plaats in de samenleving geven. Ik slingerde ooit daar de pannenkoeken in vakantietijd in de rondte, er werden heel wat spreeuwenmonden gevuld onder de rieten kap. Ik ga zeker proeven in die Theodora…. Oh nee ..Texelhoeve...
Jozien