"Graveren is een
uitstervend beroep"
"Het is een uitstervend beroep. Dat is zonde en ik probeer het nu op anderen over te brengen", vertelt handgraveur Jacqueline Jimmink . Na twintig jaren Italië, waar ze werkte met de meesters binnen haar vakgebied, is ze sinds vorig jaar terug op Texel.
Jacqueline vertrok toen in 1995 met niet meer dan een rugtas vol kleren en wat graveergereedschap als enige bagage. Nu, twintig jaar later keert ze terug met een rugzak vol ervaring, haar vriend Bart en drie kinderen. We treffen haar in haar atelier in haar woning aan de Kogerweg bij Den Burg. Haar verblijf in Italië voerde haar onder meer langs Milaan en Brescia. Eén van de technieken die ze tot in de puntjes leerde beheersen is de zogenaamde Bulino-techniek, waarbij met de hand door middel van minuscuul graveren afbeeldingen op metaal worden aangebracht. Een techniek die veel wordt gebruikt bij het versieren van jachtwapens, maar veel meer uitwegen kent. "Van juwelen, tot de voet van een glas. In Nederland wordt het eigenlijk alleen gebruikt voor de binnenkant van een trouwring of het graveren van een naam in een sieraad. In Italië is het nog echt vakmanschap. Ik had een grote opdrachtgever, waarbij het hele werk met een vergrootglas werd bestudeerd. Als er ook maar één foutje of slordigheidje in zat, werd er geen factuur uitgeschreven en kon je het overnieuw doen. Het is een hele harde leerschool geweest. En alleen de echte volhouders komen er. Ik heb er heel lang alles voor aan de kant geschoven", vertelt Jacqueline. In Milaan leerde ze een Japanse kunstmeester kennen die voor haar op artistiek niveau van grote waarde is geweest. Ze had plannen om naar Parijs of Engeland te gaan, maar op aandringen van haar leermeester bleef ze in Italië. Ze kreeg er geen spijt van.
Als zelfstandige kreeg ze enorm veel werk en inmiddels is ze een gevestigde naam in het wereldje. Maar waarom zou iemand terugkeren naar een land waar het ambacht van haar dromen uitgestorven lijkt te zijn? "Je zou kunnen zeggen dat er verschillende dingen speelden die het aantrekkelijker maakten om terug te keren. Op dit moment hebben we nog de leeftijd dat we hier ook beroepsmatig weer wat kunnen opbouwen." Met haar terugkeer is ook het graveren weer uit de kast gehaald, de afgelopen vijf jaar had ze namelijk een andere weg ingeslagen. "Voor graveren heb je rust nodig. Met drie opgroeiende kinderen kwam ik daar niet aan toe. Bij een bezoek in Nederland - ten tijde van de komst van mijn eerste kind - zag ik allemaal mensen lopen met baby's in draagdoeken. Wij woonden in Italië in de bergen en dit leek mij een stuk handiger dan een kinderwagen. Italië kende deze doeken eigenlijk niet en via contact met een leverancier in België ben ik de verkoop in Italië begonnen. Eerst naast het graveren, daarna als hoofdmodus. Het groeide en groeide, maar in de loop der jaren kreeg ik ook steeds meer concurrentie. Afgelopen februari heb ik mijn distributiebedrijf overgedragen, zodat ik mij weer op het graveren kan richten." Zij gaat dit naast opdrachten ook doen vanuit een anders uitgangspunt, de docerende. "Ik stond op een markt van de vrije school om mijn ambacht te laten zien en kreeg heel veel positieve reactie van mensen die het ook wel wilden leren. Ik ga nu, buiten graveeropdrachten om, workshops geven in kleine groepjes, waarbij ik mensen de beginselen leer. Aan het einde gaan ze met hun zelf gemaakte werkstuk naar huis." Meer informatie over alle mogelijkheden bij Jacqueline via www.jacquelinejimmink.com.