Achter de schermen
Oude garde
Je hebt sprekers waarbij je de neiging hebt weg te dommelen, maar bij anderen schiet je juist overeind. Ricardo de Graaf behoort tot die laatste categorie. Een microfoon heeft deze campingbaas niet nodig, hij schudt zijn verhaal schijnbaar uit zijn mouw en zit vol grappen en grollen. Kan bij wijze van spreken zo het theater in. Met zijn opmerking: ''De koe moet niet vergeten dat hij zelf ook kalfje is geweest'', had hij ook vorig week op de avond over over toerisme en recreatie de lachers op zijn hand. Een ludieke manier om te zeggen: de oude garde van nu was de jeugd van toen. Die oude garde was ook op deze bijeenkomst ruim vertegenwoordigd, veel ruimer dan de jonkies. Dick Drijver, Harry de Graaf, Menno Stam, zij en anderen waren er allemaal, net zoals ze ook trouw vele andere avonden aflopen. Als vertegenwoordiger van de Stichting Kernwaarden Texel, 10 voor Texel of een andere belangenvereniging. Niet zelden laten ze van zich horen, als insprekers of met een ingezonden brief of als bezwaarmaker. Zo bepalen ze mede de opinie, volgens menigeen zelfs voor een belangrijk deel. Wat is daar mis mee? Niets, zolang je het eens bent met hun visie. Maar de frisheid is er wel een beetje van af, zo maakt ook het verhaal van deze jonge ondernemer duidelijk. Overigens niet sprekend namens een belangengroep of generatiegenoten. Tja, waar waren die eigenlijk? Op deze avond maar enkelen, net zoals op veel andere bijeenkomsten waar de mening wordt gevormd. Ook in de politieke arena zijn de jonkies ondervertegenwoordigd. Terwijl de besluiten toch vaak gaan over de toekomst, hún toekomst. En dat op een eiland dat bruist van de jonge ondernemers, die zich verenigd hebben in JONT, nu zelfs JONT+, de AJT, om er maar een paar te noemen. Bestuurlijk talent en capaciteit in overvloed. Maar het vertaalt zich nog onvoldoende in invloed, zeker op het politieke en bestuurlijke vlak. Hoop valt te putten uit de bestuursklas van TESO, waar mensen als KLM-coryfee Peter Hartman jonge Texelaars helpen om hun talent te ontwikkelen en de bestuurlijke kwaliteit van Texel naar een hoger plan te brengen. Het is te hopen dat deze groep en hun leeftijdgenoten niet te lang wachten om de stap naar de bestuurstafel te nemen. Decennia geleden was er ook een generatie, die van Harry Wuis en Jook Nauta, die met lede ogen aanzag hoe een stelletje 'regenten' vast bleef houden aan oude ideeën. Deze werden op strategische wijze van de troon gestoten, waarna een nieuw bestuurlijk tijdperk aanbrak, met als erfenis onder meer het beddenplafond. Zoals zij toen het vertrouwen kregen, is nu de jongere generatie aan de beurt. Vertrouwen dat wel verdiend moet worden. Geen tijd te verliezen dus!
Gerard Timmerman