Texelhopper
Gister zat ik weer eens in het Hoppertje. Die bus. Helemaal van Den Helder tot aan De Koog. Ik ga niet vaak met de bus, maar als ik op Texel met de bus ga, dan reis ik tenminste wel altijd gratis. Bij de buschauffeur laat ik mijn OV-kaart zien en zeg dat het mijn 'studenten-OV' is. Ik ben nog helemaal geen student, alleen dat weet de chauffeur niet. Volgens mij is de chauffeur allang blij dat er niet nog meer mensen zijn die niks van ons bus-systeem snappen. Zoals de mensen naast mij in de bus. Ze hadden dezelfde OV-kaart als ik, maar ze waren oud. Bij hun werkte studentenkaart-truc dus niet. Ze moesten een buskaartje kopen en kochten voor het handige gelijk een kaartje voor de boot erbij. Dat kan nu ook, twee vliegen in één klap. Alleen de oude mensies begrepen het niet. De mannelijke van de twee stopte niet meer met lachen ("heb ik eindelijk zo'n mooie OV-kaart, kan je er nog niks mee"), en de vrouw is drie keer naar de buschauffeur gelopen om te vragen of ze nou in de bus mochten blijven zitten of dat ze nog een kaartje bij het loket moesten halen. Ze mochten blijven zitten, het bootkaartje hadden ze namelijk al gekocht. Bij de boot aangekomen moest iedereen die de studentenkaart-truc gedaan had de bus uit om een bootkaartje te kopen. Ze zijn zo bang bij de TESO dat ze die €2,50 van een student mislopen. Maar nadat de halve bus leegliep waren uiteraard de oude mensies weer compleet van streek. Ze bleven in de bus zitten, maar hoe het verder met ze gegaan is zou ik niet weten. Ik ben de boot opgelopen. Waarschijnlijk zijn ze daar ergens op de boot gesneuveld, want ik heb ze niet meer in de bus teruggezien toen we op Texel waren. In de bus ving ik wel weer een leuk gesprek op van twee jongens die waarschijnlijk even terugkwamen van hun studentenstad. Eén van de twee jongens had een nieuw vriendinnetje. "Ze is toch van hier?", zegt de een tegen de ander. "Ja..", antwoord de ander. Hij is even stil en zegt vervolgens: "maar daar merk je verder niks van hoor". Ik moet misschien maar vaker met het Hoppertje gaan.
Katja Schraag