Echte liefde bezegeld in bioscoop
"Ik ga hier zo'n spijt van krijgen, maar nu even niet." Het zijn de woorden van Nicky Nansink voor haar eerste kus met Job van der Ploeg. Woensdag vroeg Job zijn Nicky op een wel heel bijzondere manier ten huwelijk, een bezegeling van een niet te scheiden duo.
Nietsvermoedend ging Nicky (25) met een aantal vriendinnen naar Cinema Texel. Wat ze niet wist, is dat ze zojuist een complot was ingestapt waarbij half Texel betrokken lijkt te zijn. Haar vriendinnen waren onlangs op Texel om te stappen en gaven Job (37) en Nicky als bedankje een tapasschaal van Smakelijk & Meer. Geheel "toevallig" wonnen ze een volledig verzorgd avondje bioscoop, uiteraard tot in de puntjes geregeld door Job. Bij de tweede trailer voorafgaand aan de film Pitch Perfect krijgt de avond voor Nicky een onverwachte wending. Daar is ineens die zin weer: "Ik ga hier zo'n spijt van krijgen, maar nu even niet." "Op dat moment weet ze wat er aan de hand is, dat weet ik zeker", vertelt Job op de ochtend voorafgaand aan het huwelijksaanzoek. De trailer op het schermt stopt bij het punt waar Job met hun zoontje de deur van de bioscoopzaal opent. Op dat moment loopt Job daadwerkelijk naar binnen om zijn Nicky ten huwelijk te vragen.
Drie maanden voorbereiding
De afgelopen drie maanden is hij druk bezig geweest met het maken van een heuse filmtrailer om zijn grote liefde ten huwelijk te vragen. Hij kreeg daarbij hulp van Raynor Arkenbout, een jeugdvriend van Nicky. Hij speelde in Goede TIjden, Slechte Tijden en kent het filmwereldje goed. "Ik dacht, zo'n film maak ik even, maar Raynor is een pietje-precies. We hebben een script opgesteld, acteurs gezocht en er moest natuurlijk gefilmd worden. Ondertussen moest alles thuis geheim blijven, dat was het moeilijkste. Nicky moet haast denken dat ik een affaire heb. De telefoon zat aan mijn hand geplakt, de laptop en tablet werden steeds verstopt. Toen we op 31 mei aan het draaien waren, belde Nicky wanneer ik eindelijk thuis kwam. Met smoezen over drukte op werk en toevallige ontmoetingen met kennissen die ik lang niet gezien had, ben ik er uiteindelijk mee weg gekomen. We hadden diverse locaties om te filmen en het liep weer allemaal uit. Zo mochten we eigenlijk maar één uur filmen bij de verloskundigenpraktijk Texel, het duurde wel drie uur. Maar Theda (Niehoff red.) en Petra (Kolkman red.) maakten er geen enkel punt van. Geweldig. Ook heb ik gedurende drie maanden steun gehad van mijn en haar ouders. Ik kan heel slecht liegen en ben blij dat het zover is." De trailer is schijn, maar het verhaal van Job en Nicky is een film waard waarbij de titel "In voor- en tegenspoed" de enige juiste is. In de ruim vijf jaar dat het stel samen is, werden ze hevig op de proef gesteld. "We wilden graag een kind, maar dit wilde niet vlotten. Na twee jaar bracht een IVF-behandeling eindelijk waar ze zo naar verlangden, Nicky was zwanger. "Dan ben je helemaal van het pad af, je bent dan zo'n gelukkig."
Tegenspoed
Als Nicky na 24 weken en twee dagen (24 oktober 2013) ernstige krampen krijgt, is dat gevoel snel verdwenen. "De sterke vrouw als ze is, was zij niet in paniek. Maar ik heb niet getwijfeld en gezegd dat we direct naar de verloskundige gingen. Die kon eerst niets vinden en we zouden weer bellen als de krampen terugkwamen. Nicky had haar jas nog niet aan of ze vertrok weer van de pijn. We zijn direct naar het ziekenhuis gegaan, waar de gynaecoloog zijn gezicht vertrok, omdat hij geen baarmoedermond kon vinden. We zijn met spoed naar het AMC gegaan." Al snel blijkt dat het kindje maar acht procent overlevingskans heeft en dat als het kind het overleeft, de kans groot is dat het kind gehandicapt is. Toch besluiten Job en Nicky in een minuut dat ze door willen gaan. Als de kwaliteit van leven maar behouden blijft en er geen gevaren zijn voor Nicky. Op 27 oktober 2013 wordt hun zoon Noah geboren, 16 weken te vroeg en slechts 650 gram. "Je kind wordt direct als een soort kip in een braadzak gestopt, om de temperatuur maar vast te houden en meegenomen naar een kamer waar een constante temperatuur van 37 graden is en met vijf artsen er omheen. Nicky had verhoging en mocht er niet bij. Na een tijd werd Noah verplaatst naar een ruimte met tien couveuses. Alles is nieuw, Noah had zijn ogen dicht en zag er glazig uit. Overal hoor je piepjes en bovendien is je kind heel erg mini. Ik vond het doodeng." En nog steeds is het niet klaar, wat volgt is een maandenlange periode in het ziekenhuis. Omdat het lichaam sneller groeit dan het eigenlijk aankan, krijgt Noah tot drie keer toe een bloedtransfusie. "Je komt in zo'n rollercoaster terecht. Tot kerst lag hij in het AMC. Wij sliepen al die tijd in het Ronald McDonald Huis, naast het ziekenhuis. Dat is zo geweldig hoe je daar opgevangen wordt. Je zit daar bovendien met allemaal ouders die in het zelfde schuitje zitten. Alleen hebben wij geluk gehad. Van de 21 kinderen die bij Noah lagen, heeft driekwart het niet gered. Naast het Ronald mc Donaldhuis hadden wij geluk met de vaste zuster, Kirsten Lammers. Zij was een jeugdvriendin. Ik heb nog met haar broertje getennist. Het is fijn om in zo'n situatie een bekende te treffen. Ik vond het lastiger dan Nicky. Zij is zo'n sterke vrouw, eigenlijk was zij er heel cool onder. Ik heb diep respect voor de wijze waarop zij het moederschap vanaf dag één heeft opgepakt. Vier weken voor de geboorte waren we op vakantie in Turkije. Toen dreef er ineens een kind van het jaar in het water. Het was al blauw aangelopen. Door mijn ervaring bij de KNRM en Brandweer heb ik direct ingegrepen, het bleek een Tsjechisch kind en het heeft het overleefd. Dan weet ik wat ik moet doen. Maar nu ging het om mijn eigen kind en ik was inmiddels zelfs bang voor mijn telefoon. Iedere keer als die ging, sloeg de angst me om het hart. Pas na twee maanden bedacht ik dat ik voor het ziekenhuis ook wel een aparte ringtone in kon stellen." Iedere maandag vond er een gesprek plaats met de arts. Een paar keer was er de schijn van een infectie - en dat is meestal fataal - maar eigenlijk ging het beetje bij beetje de goede kant op.
Verhuizing
Na kerst verhuisde Noah naar Medisch Centrum Alkmaar. Den Helder was ook een optie, maar daar was de eerste kennismaking zo vervelend, dat de keuze voor Alkmaar al snel gemaakt was. Op een gegeven moment kun je de woorden 'stabiel' en 'dipjes' niet meer horen. Noah had wel veertig dipjes op een dag vanwege schommelingen in zijn bloedwaardes. We hebben toen aangedrongen op een nieuwe bloedtransfusie." De artsen vroegen zich af of het wel moesten doen, omdat de ingreep behoorlijk zwaar is. Job en Nicky zijn echter vastberaden. Na een nieuwe bloedtransfusie zijn de dipjes weg. Noah wordt sterker en sterker en op 20 januari lijkt hij dan eindelijk naar huis te mogen. Nicky was dolblij, Job vooral bang. "Straks breek ik nog wat, hij is zo klein", was het enige dat hij dacht. "Uiteindelijk had ik een compromis bedacht. Ik wilde hem graag mee naar huis nemen, maar alleen als ik een monitor mee mocht. Dat ging natuurlijk niet door. Ze hadden me bijna naar de psychiatrische afdeling van het ziekenhuis doorverwezen om me voor te bereiden op het thuis zijn van Noah.
Eindelijk naar huis
"Op 20 januari 11.00 uur, een uur voordat we Noah zouden ophalen, worden we echter gebeld. Hij is verkouden en mag niet mee. Dat was voor Nicky een enorm zwaar moment. Ik was opgelucht dat hij nog even veilig daar bleef." Op 23 januari 2014, een dag na Jobs' verjaardag, is het dan toch zover. Na maanden ziekenhuis en onzekerheid gaat Noah mee naar huis. "Ik weet nog goed dat we op de boot zaten. Op gegeven moment komen de woorden 'En Texelaars, welkom thuis.' Dan gaat er zoveel door je heen. Als ik er nu weer bij nadenk, word ik bijna weer emotioneel." Het was aan de ouders van Job en Nicky te danken dat de thuiskomst voorspoedig verliep. "Wij hadden vier maanden alleen maar in het ziekenhuis gezeten. De kinderkamer was bijvoorbeeld nog niet af. Maar zowel Richard en Anita (Nicky's ouders) als mijn ouders (André en Marjan red.) hadden alles geregeld. Het huis was opgeruimd, de koelkast was gevuld, de kinderkamer was af, er stond een ooievaar in de tuin en er was taart. Bovendien hadden ze voor een ontvangstcomité van vrienden gezorgd. Geweldig." De ziekenhuisperiode zit er op en ondanks dat Noah nog wat klein is voor zijn leeftijd, ontwikkelt hij zich perfect. "Volgens de dokter loopt hij qua ontwikkeling zelfs voor op veel van zijn leeftijdsgenootjes. Dan gaat het om het lopen, dingen overpakken etc. Sinds maart is hij voor alles ontslagen in het ziekenhuis. Een heerlijk gevoel."
Voorspoed
En zo kwam aan een lange onzekere periode een einde. Maar positief als het stel is, zien ze ook wat de periode heeft gebracht. "We waren al gek op elkaar, anders begin je niet aan kinderen. Maar deze situatie heeft ons zo enorm dicht bij elkaar gebracht. Dat is klaar, daar komt niemand meer tussen. Daarom ook deze trailer. Ik wilde geen doorsnee huwelijksaanzoek. Een speciale actie, voor een speciale vrouw. Het was een hoop geregel en ik heb vannacht geen oog dicht gedaan. Het is het allemaal waard. Ik besef wel dat het niet mogelijk was geweest zonder de hulp van veel Texelaars. Met name de de mensen van de bioscoop en Smakelijk & meer. Maar ook café Babbels waar we de scene hebben nagespeeld over onze ontmoeting in een café in Julianadorp. Ik ben zenuwachtig voor vanavond, maar alles is geregeld. Zij gaat dus met vriendinnen naar de bioscoop, terwijl ik op Noah pas. Bang dat ze nee gaat zeggen ben ik niet." En hij had gelijk, in tranen geroerd gaf Nicky een volmondig ja aan een enorm zenuwachtige Job. Onder luid applaus van het ontroerde publiek verliet het stel de zaal om daar met de aanwezige vriendinnen na te praten over het aanzoek en de aanloopperiode.
En dan klinken de bevrijdende woorden: Texelaars welkom thuis
De trailer is te zien op www.texelsecourant.nl.
