Schoentjes
In de verte zoek ik de horizon af, benieuwd of daar de kotter aan komt. Souwtje de hond springt naar beneden in een hoop schelpen. Automatisch gaat mijn blik naar beneden, wat voor schelpen liggen er? Emmers vol heb ik indertijd verzameld en uitgekookt. Het begon op Ceres met de kinderen. Altijd leuk, mooie verschillende vormen en dan thuis kijken hoe ze heten. Een kokkel, wulk, alikruuk, zaagje met karteltjes, wadslak, messen, oesters emmers vol voor prachtige kransen. En ja, het nonnetje, mooi roze om op een sigarendoos te plakken als juwelenkist, en… het zeldzame muiltje of schoentje. Mijn verbazing is groot als ik in vijf minuten wel twintig schoentjes vind! Hoe is het mogelijk, waar ik vroeger een paar uur voor speurde met m'n neus op het zand, heb ik nu zo een handvol! Het is een leuke schelp, met een dicht puntje, het woord zegt het al, schoentje. Ik moet denken aan de opmars van de oester, in de 70'er jaren geïntroduceerd in Zeeland. Door de menselijke activiteiten vindt een invasie van exoten plaats. Het begint met verbazing: wat een mooie oester. Een paar jaar later ligt het strand er vol van. Vroeger gebeurde het wel met een verstekeling in ballastwater, maar deze oester is een succesvolle kolonist, ook wel "ecosysteem ingenieur" genoemd. Hij heeft een hoge tolerantie voor de omgeving en past zijn leefgebied aan zijn eisen aan. De natuur heeft een super aanpassingsvermogen. De visser maakt daar al eeuwen gebruik van. De visstand is beter dan ooit en het besef dat er een evenwicht moet zijn, een plezierig samenleven, symbiose, is tot alle schepen van onze vloot doorgedrongen. De wetenschap dat bevissing van gebieden goed is voor alles dat daar leeft, zij het in gedoseerde mate, is een plezierige gedachte. Nog vaak worden de ambachtsmensen op zee onterecht beschuldigd van vernielen van zeebodems, etc. De consument is jarenlang geïndoctrineerd en dat is jammer. Bodemberoering is gunstig, waarvan akte. Vorige week gooide Greenpeace stenen op de Klaverbank. Door gebrek aan daadkracht van de regering voelde de milieuorganisatie zich gerechtigd keien van megaomvang in het zeewater te gooien, het vaarwater, vis- en werkgebied. Ze bouwen daarmee naar eigen zeggen aan een vissenparadijs. Misschien hebben die mensen zelf onder een steen gelegen. Eén ding is zeker: zowel het gebied als de visserman loopt schade op bij deze idiote actie. Wat mij het meeste stoort is dat de milieuorganisatie daar geen enkele boodschap aan heeft. Er wordt niet geluisterd, slechts herhaald dat ze een goede daad hebben gedaan, en dat geloven ze zelf ook nog. Ze worden in het ongelijk gesteld door de rechtbank, maar vervolging ho maar. Misschien wordt het tijd dat de maatschappij, net zo veerkrachtig als de natuur en de zee, de vis, de schelpen, deze organisatie afkeurt en stelling neemt. Wie de schoen past trekke hem aan
Jozien