Bed, brood en Bad

Het klinkt gemakkelijk, we hevelen de zorg over naar de gemeenten. Er wordt een A gezegd in Den Haag en wij zitten aan de rest van het alfabet vast. Elke morgen op pad om te zorgen dat iedereen de goede handen aan het Bed krijgt. Een was- of douchebuurt, medische zorg en een gezonde bruine boterham. Het kost moeite, maar het is een dankbaar beroep. De heren in Den Haag hebben zich de afgelopen elf dagen over hetzelfde item gebogen, alleen ging het niet om de drie B's van onze zorgvragers, maar was het dilemma gericht op de uitgeprocedeerde asielzoeker. Mensen die jarenlang hoop hebben gehad op een betere toekomst, opleiding en gezondheid moeten terug. Dat is jammerlijk en heel moeilijk. Ik herinner me de Turkse kleermaker Gumus. Hij had hier met zijn gezin een heel bestaan opgebouwd en was geliefd. Hij meldde zich eerlijk in het tijdperk Kok, maar werd ondanks hulp van medelanders uitgezet onder het mom van gelijke behandeling. Of Mauro in oktober 2011. De intelligente en goed geïntegreerde student is als kleine jongen uit Angola in Nederland gekomen, heeft talloze procedures doorlopen maar wordt bijna uitgezet. De Kamer vergaderde negen uur over deze kwestie en hij deed met Bleeker bij Pauw en Witteman zijn verhaal. De staatssecretaris schoof hem een briefje toe... Het is de wereld op zijn kop. Zodra je de vluchteling hoop geeft, een huis, een opleiding, een taal, een omgeving is het bijna onmenselijk hem dit weer af te nemen. Deze week verdronken er honderden mensen in een veel te klein onveilig bootje, voor een grote som geld op weg naar een beter bestaan. Ik zat de krant te lezen achterop de Wagemaker, naast mij twee vaders. Ik vroeg: "Wat zouden jullie doen als er zo'n bootje, hier voor zou kapseizen?" Zij: "112 bellen, het geheel in werking zetten." We hebben dat in ons systeem, maar in de landen waar de vluchtelingen vandaan komen heerst een totaal ander systeem. Een regime waar je leven geen waarde heeft, waar jouw veiligheid en die van je partner, je kinderen elke dag in het geding zijn. "Je moet wel erg wanhopig zijn", vervolgt de een, "als je met je gezin op die manier wil vluchten". Ja het is een moeilijk gebeuren, je zou iedereen in die boot, alle kleermakers Gumus, alle Mauro's wel willen helpen. Maar dat is een onbegonnen taak. De steden worden nu aangewezen als zijnde de opvang voor deze mensen. Ons kleine kikkerland probeert menselijk te zijn en te blijven en verdrinkt bijna zelf in al zijn papieren en praatstukken. Eigenlijk zouden ze op de brandstapel, die hele grote meierblis moeten, dat zou uren, dagen en heel veel werk schelen. Met zijn allen gewoon om dat grote vuur dat ons allen verwarmt. Een pieper aan een end iezerdreed, een Skuumkoppe in de hand, door de houtskool zwart als roet. Een toekomst en veiligheid voor ieder mensenkind, het zal wel altijd een illusie blijven.

Jozien