Achter de schermen

Terugblik

Ik wilde er helemaal niet aan denken, maar nu het einde van mijn stage is aangebroken besef ik het wel. Het is gebeurd met de pret. Mijn stage is voorbij en vanaf aankomende maandag zit ik weer met mijn snufferd in de schoolboeken.

Al is maandag, naar mijn mening, de meest deprimerende dag van de week. Het is dan op school wel een praktijkdag, maar toch blijft het jammer dat ik die weer op school moet zien te overleven en dus niet meer met een glimlach op de redactie. Het is nota bene nog een dag tot 17:00 uur ook. Met leuk werk is die dag nog te overzien, maar zo'n schooldag van half negen tot vijf vind ik te lang. Ik heb tijdens mijn stage veel mogen doen in de tien durende weken. Het begon allemaal op 2 februari jongstleden. Ik kwam goedgemutst op de redactie. Ik had er zin in. Even weg van school, van die taal waar ik geen moer van versta. Tien weken lang zwoegen op mijn favoriete eiland en uiteraard dichtbij huis, want laten we wel wezen, ik ben en blijf een Texelaar en geen Fries. De eerste dag moest ik een stapel kranten van de maand januari lezen, voor inspiratie. Vervolgens de eerste interviewopdracht over een schipbreuk die havenmeester Saskia Poelman leed. Er volgde nog meer. Het absolute hoogtepunt van die week was een boekpresentatie van de Eilandbinken bij de IJzeren Kaap. Het was die dag mooi weer, wel koud. Dus het was een mooi fietstochtje. Achteraf kon ik de auto van mijn ouders lenen. Ik fietste achter de dijk langs en had de toren in mijn vizier. Ik was er bijna! Tenminste dat dacht ik. Aan het einde van de dijk moest ik dus nog een stuk verder. Dat bleef een tijd in mijn geheugen. Ik kreeg week in week uit veel opdrachten of bedacht zelf iets dat wel interessant was voor de krant. Het mooiste wat ik mocht doen is denk ik toch het verslag van Texel'94. Die voor de beker tegen topklasser Spakenburg speelde, maar het absolute hoogtepunt van die hele stageperiode was de krant van vrijdag 3 april, waar ik veel artikelen voor had geschreven. In die krant zaten rond de zeven artikelen van mij verwerkt, waarvan drie grote interviews. Ook was ik die week benoemd tot ''Stormwatcher''. Lekker over het eiland scheuren in mijn auto om te kijken of De Slufter volgelopen was en of het water in de haven van Oudeschild al over de kade was gelopen. Terugkijkend op mijn stage kan ik niets anders zeggen dan dat ik het hartstikke naar mijn zin heb gehad. Aangezien ik in Friesland mijn opleiding volg, neem ik afscheid in het Fries. Het is overigens de enige zin die ik kan uitspreken. Dus ik zeg: Dankewol en oant sjen.

Adriaan van Liere