Ongezouten
Basta
Denkend aan Pasen, denk ik aan de ultraloop van 120 kilometer. Maar liefst 1200 hardlopers hebben meegedaan aan het tweejaarlijkse spektakel. Dat heet De Zestig van Texel, maar ja, als je toch aan het lopen bent, kan je net zo goed een dubbel rondje doen. Dus daar gingen ze, om half vijf 's ochtends. Geweldig. Als ik 120 kilometer moet autorijden ben ik al doodop, laat staan dat je het hardlopend moet doen. Alhoewel, lopend. Menigeen liep zwalkend over straat. Het zal je hobby maar wezen. Het Paasweekend leende zich trouwens uitstekend voor bewegende melkflessen. Uit alle hoeken en gaten kwamen ze, ontwaakt uit hun winterslaap. Als het wat minder weer is, is er geen kip te bekennen. Maar oh wee als het zonnetje er even doorkomt. Dan worden alle ledematen uit het vet gehaald. Fysiotherapeuten hebben vervolgens hun handen vol aan gescheurde spieren, rugklachten, verdraaide armen en benen. Ik heb zelf ook aardig wat last. Dat komt door het eieren rapen. We liepen eerste Paasdag vroeg in de ochtend, nietsvermoedend, bij het Turfveld en ik vond minstens honderd eitjes. Ik ben er nog misselijk van. Verder zijn we de afgelopen tijd weer aardig wakker geschud. Alle verworvenheden, alle vanzelfsprekendheden, alle zekerheden des levens. Alles werd in één klap totaal anders. Er is een kraan, waar je pasta mee kunt koken. U kent die reclame wel. Allemaal leuk en aardig, totdat de stroom uitvalt. Dan is die pasta mooi basta. En daar zit je dan. De centrale verwarming, radio en televisie, de warme douche, mijn koffiezetter, alles liet het afweten. En het allerergste was natuurlijk dat onze 'primaire levensbehoefte', internet, ook niet bevredigd kon worden. Dat was balen. Een oorverdovende stilte was het gevolg. Je zou bijna denken dat het niet erger kon, maar niets is minder waar. Wat denk je? Ga ik winkelen met een uitgebreid boodschappenbriefje. Superzaden, ledlampjes, tuinspulletjes, plakband, onderbroekjes, blikken soep, shampoo, noem maar op. Kom ik bij de Action. Gesloten! Daar sta je dan. Geen idee wat te doen. Want waar moet je anders die boodschappen halen? De paniek sloeg aardig toe. Maar morgen mag ik weer naar mijn praatgroepje. Dan kan ik die ontwenningsverschijnselen delen. Verschrikkelijk. Gelukkig doen ze het met het afschaffen van de luchtalarmsirenes anders. In april en mei gaan die krengen ook al niet af. Kunnen we er alvast aan wennen. En zo verdwijnt er, na de misthoorn, weer een waarschuwingssymbool. Als er iets loos is, stuurt de regering u wel een mailtje. Tenzij de stroom uitvalt. Dan barst de bom. Letterlijk en figuurlijk.
Annie@texelsecourant.nl