'De koptelefoon hing over het stuur'
'De eerste keer op de boot had ik twee kranten bij me. Het Parool en de Texelse Courant. Op pagina 3 van Het Parool stond dat er een dode vrouw was aangetroffen in een woning, op jullie voorpagina stond een bericht over een ingegooide ruit.'
Dat contrast was voor Alexandra Besuijen (59) het teken dat het goed was. Ze was op, zat tegen een depressie aan en was toe aan rust. Die vond ze op Texel waar ze vanaf 2009 gedeeltelijk woont. 'Ik ben jarenlang chef fotoredactie bij Het Parool geweest. Op een gegeven moment wilde ik meer schrijven en kwam ik op de kunstredactie terecht', vertelt ze. Het werd geen succes. Alexandra paste naar eigen zeggen niet goed in het team en na een zware klap op haar hoofd bij een fietsongeval ging het aanleren van nieuwe dingen niet meer.
'Tot mijn grote verdriet werd ik honderd procent afgekeurd. Tegenwoordig probeer ik weer wat te schrijven, maar het gaat met veel moeite.'
De redding kwam via Theun de Winter, de Texelse dichter die ze kende uit haar tijd bij de Haagse Post. 'Hij las mijn columns in Het Parool en vroeg me of ik wilde schrijven voor zijn tijdschrift "De Ezelgedachte". Dat deed ik en toen wilde ik die ezels ook wel eens zien. Ik had daar een heel romantisch beeld bij - aaien en borstelen en zo - en bovendien wilde ik wel weer eens naar Texel.'
En zo kwam de journaliste op de boot terecht richting het eiland waar ze vroeger veel kwam, maar al 25 jaar niet meer geweest was. Dat Texel één van haar twee woonplaatsen zou worden wist ze toen nog niet. 'Ik woonde in de Indische buurt in Amsterdam en in de zomer zat ik in een caravan op Bakkum.
Aanvankelijk was het idee om in de wintermaanden op Texel te zijn en de caravan gewoon aan te houden. Dat werd allemaal wat prijzig, zeker toen ik een huisje in Den Burg kreeg. Achteraf heeft het allemaal heel goed uitgepakt. Ik heb mijn draai hier volledig gevonden en voel mij meer thuis op Texel dan in Amsterdam. Heerlijk! Weg van de drukte en de criminaliteit.'
Dat laatste bleek toen ze haar fiets twee dagen op enkel één slot liet staan. 'Ik dacht die is weg, maar hij stond er nog keurig. En de koptelefoon die ik verloren was, hing over het stuur.' In het eerste jaar op Texel deed Alexandra weinig, zo geeft ze zelf toe. 'Ik hing wat op de bank, ik keek wat tv en ging naar De Slock. Ik wist niet wat ik moest nu ik was afgekeurd.'
Ze herpakte zich en begon te fietsen, wandelen en schilderen. 'Daarnaast probeer ik het schrijven toch weer op te pakken. Ik denk dan aan blogs op een luchtige manier vanuit het perspectief van een vrouw van mijn leeftijd.'
Maar kook- of knutselblogs hoeven we niet van haar te verwachten; Alexandra is een vrouw met een mening die ze niet onder stoelen of banken steekt.
'In de kroeg ben ik wel eens verwikkeld geraakt in een zwartepietendiscussie. "Hun zijn hier heen gekomen, dus hun moeten zich aanpassen" - dat soort teksten. Leer eerst zelf je Nederlands eens goed te beheersen. Het werd bijna pek met veren'. Ze lacht als ze het vertelt; ze geniet van discussies, maar houdt ook van de Texelaars.
'Toen ik wat spullen gesjouwd moest hebben, stond iederen voor me klaar. Ik vind dat typisch Texel. Men helpt elkaar. Dat is in Amsterdam natuurlijk compleet anders.'