Chippendales of Jack the Ripper?
Hilariteit in De Wielewaal, waar een uitje van vier vriendinnen naar een optreden van de Chippendales een bloederige wending krijgt. Volop misverstanden tijdens de opvoering van de komische thriller 'Gestrand' door toneelvereniging 't Amateurtje.
Als je naar 't Amateurtje gaat, dan wil je een avondje weg zijn van je alledaagse sores, een mooi stuk en lekker lachen. In notendop de visie van Jan Eelman op een avondje toneel in De Waal, waar ze overigens ook het serieuze werk niet schuwen. Deze routinier hoeft er ogenschijnlijk weinig voor te doen om de toeschouwers aan het gieren te krijgen. Hij heeft de lach aan zijn kont hangen. Het lijkt hem allemaal zo makkelijk af te gaan, maar ook bij hem gaat het niet vanzelf. Een week of tien aan voorbereiding zit er toch wel in, in zo'n toneelstuk als dit. Vooraf was er best wel even twijfel: zou hij weer meedoen of niet? Maar het stuk in drie bedrijven was niet al te lang en bovendien: 't Amateurtje is het aan z'n stand verplicht twee voorstellingen per jaar te houden. Voor het publiek en om het dorpshuis de broodnodige inkomsten te bezorgen. Maar stilletjes toch ook wel omdat Eelman het toneelspelen zelf zo leuk vindt. Net als broer Richard trouwens, die ook al een hele poos meedraait. Jan verscheen ten tonele als boer Gerbrand, een oude brompot die al veel te lang op zichzelf woont op z'n boerderijtje. Richard kroop in de huid van Raoul, een stroper die er 's nachts met strikken en geweer op uit gaat om in het Kruiersgat konijnen, hazen en everzwijnen te stropen. De burgemeester weet van de verboden praktijken, maar die laat zich afkopen met een haas. Zo gaat dat al jaren, maar het verandert als plotsklaps vier vrouwen het boerderijtje binnen vallen. Op weg naar een optreden van de Chippendales, de sexy spierbonken die in een miniem slipje het hoofd van vrouwen hol brengen, is hun auto gestrand. Boer Gerbrand is niet van bezoek gediend. 'Wegwezen', is het devies. Maar hij bedenkt zich. 's Nachts doen de dames een lugubere vondst. Een koffer vol menselijke schedels en botten. De angst dat ze niet bij de Chippendales maar bij Jack the Ripper zijn beland groeit als ze een gesprek opvangen tussen arts Zandstra (Tineke Mosk) en de boer en de stroper, dat eindigt in handjeklap. Voor een goede prijs beloven ze de arts vier harten en acht nieren, voor transplantatie. Als de boer later met een scherp mes en een bloederige jas verschijnt, is duidelijk welke kant het op gaat. Maar niets is wat het lijkt. Het zijn niet de organen van de dames die zijn verhandeld, maar van vossen. En voor veel geld transplanteert de arts die in de huisdieren van rijke hondenbezitters. Verzin het maar. Toneelschrijver Mary Bakker-Schoon hield de vriendinnen natuurlijk tot diep in het laatste bedrijf in de waan, zodat er volop ruimte was voor misverstanden, hilariteit en zelfs ontluikende liefde. Yolanda Legierse was in de rol van Marjan gekropen. Als een soort wijze oudste vloog ze over het toneel, later hinkend, omdat ze bij een poging hulp te halen in een vossenkuil was gevallen. Een actrice met veel routine in huis en buiten het toneel bij 't Amateurtje een echte regelaar. Waar zij al lang meedraait, maakten Marise Barhorst en Suzanne Bakker hun debuut. Marise speelde een mooie rol als Trees, spontaan en onbevangen. Om het vege lijf te redden krijgt ze opdracht de stroper in te palmen. Een klus waar ze met tegenzin aan begint, maar als hij haar tijdens een worsteling begint te zoenen, vindt ze dat niet echt onplezierig. Ook een flinke rol voor de debuterende Suzanne. Ook zij had een flink aandeel in het stuk en toonde geen spoortje van verlegenheid. Even viel ze uit haar rol toen ze haar toneelpersoon 'uit de kast' liet komen en tijdens dit 'zware gesprek' een lachstuip niet kon onderdrukken. Hilarisch en het overkomt de besten. Twee jonge acteurs waar 't Amateurtje verder mee kan. Minder uitbundig, wel overtuigend was de rol van Annemiek Ran, die de vierde vriendin Els speelde. Een bijrolletje voor souffleuse Jacomien Witte, wat een goed teken is. De regie was in handen van Gooitzen Kedde, Ben Roest deed licht en geluid, Karin Gaasbeek de kleding, Petra Brans en Ria Kleinveld de grime en Gerold Eelman en Ruben Legierse het decor.
Gerard Timmerman