Vurig Veertig
Een mooi getal, 40 jaar worden, een mooie leeftijd. Was ik het nog maar dacht ik toen we zondag met 40 mannen, vrouwen en kinderen een fietstocht gingen maken van 40 km. Bij benadering, want er waren vreemde fietspaden en trajecten bij! Aangestoken door de superbikers de zondag ervoor, was er een fietsroute uitgestippeld over oevers, drassige prutpaden, langs bruggetjes en wat al niet meer. De gevoelstemperatuur deed denken aan de expeditie poolcirkel en net op het moment dat ik veronderstelde nu komt de koudwaterbeproeving was daar de afslag naar het bos. Luwte, heerlijk, dacht ik. Maar nee, het kan altijd nog heftiger, nu geen koude oostenwind op de rode zee, maar flinke heuvels en diepe dalen. Op de heenweg liep mijn rem aan, dus die was losgedraaid door de heren, met als gevolg dat de weg naar beneden met de nodige snelheid gepaard ging. U weet dat gewichtigheid soms een goed effect heeft, maar nu? Nee, ik guulde erover. Zeer hoge tonen klonken door het bos. Een jong stel uit Utrecht vroeg de weg naar het begin van het mountainbikepad, 'Ach', zei Gerard, 'wij brengen jullie wel even, kleine moeite.' En hup daar gingen de pedalen weer in het rond. Pal in de wind terug naar Oosterend, gelukkig achter de brede rug van mijn vent, daar wachtte de snert van Ian in Het Cafeetje, in een woord heerlijk. Nog lekkerder was het hete bad waar we daarna samen ingingen, rozig en voldaan? 's Avonds naar de afscheidsdienst van The Messengers, het koor vierde dit jaar het 40-jarig jubileum. Wat waren we nog jong en vonden we het heerlijk om te swingen in de kerk. Een nieuw generatie een nieuw geluid, dominee Wikke vertelde het heel goed, we wilden graag onze eigen kleur en ritme brengen in de starre soms ouderwetse beleving van de zondagsdienst. Het is een hele prestatie om zoveel jaar in korenland te kleuren. Ja, daar zit een gedachte achter, een band met elkaar, warmte en een prachtig gemeenschappelijk doel. Zingen is heerlijk, een lied, een gevoel met elkaar delen, in welke zin dan ook, en als het voor de toehoorder dan nog mooi klinkt is het helemaal in de roos toch? Vandaag begon de veertig dagen tijd. Carnaval is voorbij, ik heb spierpijn, nee niet van hossen op 'Weet je wat ik wel zou willen zijn? Een bloemetjesgordijn.' Nee, ik ben in de tuin bezig geweest, een hoop oude takken en ruugte in de fik gestoken. Het kan zo heerlijk ruiken en knetteren dat vuur. En het ruumt nog heerlijker op. Souwtje de hond loopt eromheen te springen en vindt het vrouwtje maar raar bezig. Alles waar ze zo lekker op kluuven kan gooit ze in de vlammen, zonde toch? Ik zie de as smeulen onderin het vat, een mooi gegeven. Aswoensdag. Als ik het bad laat vollopen zie ik naast rimpels zwarte vegen, ik moet lachen, ach al worden we ouder, een beetje ondeugd mag wel blijven toch? Ik beloof u dat ik me nu 40 dagen ga bezinnen, en zingen...
Jozien