Anders bekeken
Scherven
Een film over Michiel de Ruyter, 'de Bestevaer' van ons kleine landje Holland. Indrukwekkend met mooie herkenbare beelden. 'Het Hoornder kerkje, Texelse figuranten, paard en wagen van Pieter, mooie kostuums, prachtige oude panden, beelden op zee, maar ook veel grof geschut. De zeeslagen zijn ook heel duidelijk en overweldigend aanwezig. Veel kanonnen worden afgeschoten, de slag bij Plymouth en de spannende tocht naar Chatham in 1667, waarbij de Engelse vloot van de kaart wordt geveegd, er komt veel computerwerk bij kijken maar je wordt getuige van een heftig schouwspel. In Kaapskil staat een prachtige maquette, maar hier op zee het wrede leven van de Hollandse vloot onder leiding van ooit een eenvoudige touwslagersjongen. De Ruyter ging ter kerke in de Zeemanskerk, net als wij toen we in Oudeschild, heel toevallig aan de Ruyterstraat woonden. De oudste deed niets liever dan achter de dijk krabben zoeken of spitten in de zware klei. Als ik in de tuin aan de gang was, deed hij driftig mee en alles wat hij vond werd als trofee mee in de keuken genomen en schoon gemaakt. Ik gaf hem een mandje voor zijn verzameling, maar allengs werd deze te klein en werd er een hele plank gevuld in de speelgoedkast met scherven en pijpenkoppen. Ik ben nogal een bewaarder en de mooiste deed ik in een doosje bij zijn schoolspullen. En nam ik mee. Met kerst was ik op zoek naar een klein kerststalletje tussen de dozen op zolder en kwam ik de doos met blauwe scherven tegen. Ik bracht ze naar Jan Tinus, een ambachtsman pur sang, die er voor alle meiden een mooie hanger van maakte. Ik zit met de vijf hangers in mijn handen en verbaas me over de nauwkeurigheid en precisie waarmee de scherven in een sieraad zijn veranderd. Na jaren een mooie bestemming, een Valentijngeschenk voor de jeugd, die allemachtig hun best doet, dat mag ook wel eens gezegd. Het is niet vanzelfsprekend, nee zeker niet. Niets lijkt meer vanzelfsprekend als je de krant open slaat. Een Urker kotter verdwijnt zomaar met vier opvarenden in de golven. Waar eens De Ruyter voer, vinden zo weer jonge mensen een zeemansgraf. Ook Texelse jonge mensen die ons ontvallen. Het leed van nu is niet anders dan van toen. Verschrikkelijk. Reden te meer om de dagen en de momenten met elkaar te benutten en te waarderen. Pluk de dag en geniet van wat je is gegeven, want het kan zomaar anders zijn. Ik loop met Souwtje achter een witte besneeuwde dijk, ze springt bij het kanon op, ze weet nog van niets, en gaat springend vrolijk kwispelend op een vervaarlijk uitziende joekelse hond af. Laat maar gaan, laat maar doen, ze spelen wonderwel samen. In de verte zie ik de Helena Elisabeth komen. Een mooi, dankbaar gegeven aan de De Ruyterkade.
Jozien