Achter de schermen
Volleybalstel
Wanneer sloeg bij u de vonk over? Een persoonlijke vraag, maar in deze tijd waarin aan menig koffietafel 'Boer zoekt vrouw' hét gespreksonderwerp is, kunnen wat bespiegelingen op het vlak van de liefde wellicht geen kwaad. Ik zal openhartig zijn: mij overkwam het tijdens het bluesfestival. 'Wij zijn een volleybalstel', liet een Texelse zich onlangs ontvallen tijdens een praatje op de boot. Het was een terloopse opmerking, tijdens een gesprek dat héél ergens anders over ging. Ik moest het even tot me laten doordringen. Een volleybalstel? Ja, zij en haar man hadden elkaar ontmoet tijdens het volleyballen. Het was zelfs een familietraditie geworden, want ook hun dochter had tijdens het volleyballen de ware ontmoet. Ze waren inmiddels opa en oma, zo zie je maar waar volleybal al niet goed voor is. Ik heb het zelf ook ooit eens geprobeerd. Volleybal dan. Collega's uit het L&R-team kwamen tijdens een toernooi lang geleden een mannetje tekort en vroegen mij als invaller. Van volleybal had ik weinig kaas gegeten, de ballen vlogen me links en rechts om de oren. Dat kwam ook doordat ik nogal werd afgeleid. Sport, destijds voetbal, was voor mij altijd een mannenaangelegenheid geweest, maar nu zag ik overal vrouwen rondrennen en -springen. Veel gemengde teams, mannen en vrouwen die elkaar tijdens de wedstrijd naar het leven stonden, schudden na afloop de hand en dronken een glas in de kantine. Van het één komt het ander. Hoeveel volleybalstellen zouden er op Texel wel niet rondlopen? De sporthal als datingboulevard neerzetten gaat wat ver, bovendien is het niet de enige ontmoetingsplek waar geliefden elkaar treffen. Ik noemde al de het Bluesfestival, vroeger had je de Jelleboog en ik sprak laatst een stel dat elkaar op Sarasani was tegen gekomen Vergeet niet de werkvloer. Kantoren zijn een broedplaats voor ontluikende liefdes. Ook zonder volleybal groeiden er binnen het mediabedrijf waar ik werk relaties, ook van duurzame aard. Uit mijn vorige leven als bollenteler herinner ik mij dat een bollenpelster verkering kreeg met één jongen uit de rooiploeg en later met hem trouwde. Ik hoor een bekende Texelse horecaman nog vertellen hoe er bij zijn hotel een bus stopte, die vol zat met overkantse meiden die er aan de slag gingen. Heel wat van die grietjes bleven aan een Texelaar hangen. Laatst nam een Texelse mij in vertrouwen en vertelde hoe ze, afkomstig van de overkant, hier piepjong verliefd raakte en heel wat te stellen had met haar ouders toen ze aankondigde met deze Texelaar te trouwen. En zo zijn er veel meer voorbeelden. Waarmee ik maar wil zeggen: Boer Jan, mocht het tv-programma niet de ware brengen: ga op volleybal en kijk vooral goed om je heen.
Gerard Timmerman