Langs het tuinpad van mijn vader…
Ik zit met een vriendin heerlijk aan een kop courgettesoep in Utrecht, straks gaan we naar de musical; Moeder ik wil bij de revue. Dat belooft een mooi schouwspel te worden. De musical gaat over een zoon van een kolenboer, hij helpt zijn vader dagelijks met het venten van de zakken steenkool langs de deuren. Eigenlijk ligt zijn hart bij andere dingen, hij houdt van zingen, liedjes maken, dansen, en op toneel staan. Hij is er vol van, wil niets liever dan dat, en zet alles in om van onder af aan, de toneelladder te beklimmen. We kijken onze ogen uit, wat een spektakel, prachtige kostuums, mooie muziek, we herkennen de bekende liedjes van Wim Zonneveld. Toen mijn vader en moeder 50 jaar getrouwd waren vierden we een prachtig feest in het Skiltje, ooit begonnen na de oorlog op een achterkamer en gebruik van keuken, van Kneelie Mantje aan de Ruyterstraat, waren we nu een paar deuren verder met een heel gezelschap, kinderen, kleinkinderen, broers en zusters, ja zelfs tante Jozien uit de States. Als verrassing hadden we een optreden van onze Texelse Wim Zonneveld:Jaap Bakker, na de koffie met taart en een gezellige borrel kwam hij verkleed het toneel op. Rinkelende bellen om het hoofd, bekkens in de hand en met zijn voet bediende hij de grote trom op zijn buik. Hilariteit, een zaal dubbel van het lachen, meezingen en groot applaus voor Jaap. Hoe heel anders de sfeer bij de uitvoering van het dorp een half uur later. Met de warme soepkom nog voor ons, werd het muisstil, een accapella lied, niet volmaakt gezongen, maar met zoveel herkenbaarheid en warmte dat de hele zaal ontroerd , ademloos zat te luisteren. Een toneel op dorpsniveau met grote klasse. De tijd dat ik op knieën samen met mijn vader morgens om 6 uur de kolenkachel aanmaakte is voorbij .Het is slechts een mooie herinnering. De kolenkit in de hal getuigt nog van de manier waarop mijn vader naar het schuurtje ging , hem vulde, en ik het vuur weer zag oplichten in mijn nachtjaponnetje. De oude ansicht van de Waag op de vismarkt in de krant is mooi, we blijven teruggrijpen naar de goede oude tijd. Het toeval wil dat het lied door de partner van Zonneveld geschreven, Friso Wiegersma, dit jaar 40 jaar gezongen wordt .Het gaat over Deurne, maar had net zo goed over Den Burg, Oosterend of Bunnik kunnen gaan. Overal willen we ons graag koesteren in de nostalgie en de goede dingen nog laten herleven. Op de reünie van toneelvereniging 'Nieuw Leven' zag ik de foto's van jaren geleden dat we Sil de Strandjutter speelden terug. Ik was Lobke en Martin de Vries Ta mijn vader. Martin heeft een prachtige stem en zong ter ere van het 50 jarig jubileum een lied uit "Hoop van Zegen".Hoe mooi zou het zijn als naast de Texelse producten die ter verkoop komen in de Waag ook nog het geluid te horen zou zijn van het mooiste Tesselse product een mooie gouden bariton met :'langs het tuinpad van mijn vader'. Gezongen op het Gouden boltje, met gouden koek van John.
Jozien