'Droom start op Texel'
Veel autobiografische voorstellingen en daardoor soms een wat beperkte wereldbeleving. Het was een van de oordelen van de jury over het Amsterdams Kleinkunst Festival dat voor de 26ste keer in Klif 12 in Den Hoorn werd gehouden.
Volgens vertrouwd recept waren er donderdag-, vrijdag- en zaterdagavond negen voorstellingen op het podium van het uitverkochte Klif 12. Elk een half uur om de ambities waar te maken. Zes gingen door naar de halve finale van het Wim Sonneveld Concours. Aan de jury, die zichzelf selectiecommissie noemde, de edele taak om te bepalen wie de zes gelukkigen zouden zijn en wie zouden afvallen. Een ontzettend moeilijke keuze, aldus juryvoorzitter Rieneke van Nunen. 'Er staat nogal wat op het spel. We voelen ons werkelijk verantwoordelijk voor de dromen van negen ambitieuze talenten. De commissie gunt iedereen zijn droom en hier op Texel ligt het omslagpunt waar die droom werkelijkheid kan worden en waar het harde werken.' De keuze viel uiteindelijk op Tjeerd Gerritsen, het duo HUN van Sabine Krol en Charlotte de Vries, Raymon Rodenburg, Elke Vierveijzer, Marjolein de Graaff en Tim Teunissen. Afvallers waren Renée van Amerongen, Isabel Nolte en Groenteman & Vrouw van Jan Groenteman en Kiki Jaski. De zes halve finalisten krijgen de komende maanden een tournee langs de kleinere theaters in Nederland en coaching van een professional. Van Nunen: 'Het is bijzonder om in deze tijd een volledige tournee aangeboden te krijgen.' Die eindigt op vrijdag 10 en zaterdag 11 april met de halve finales in Theater Bellevue in Amsterdam. Dinsdag 14 april is de finale in het De LaMar Theater in Amsterdam.
Beschouwd over de drie dagen Texel was de jury het meest lovend over Elke Vierveijzer. 'Een jaloersmakend talent', aldus het juryrapport. 'We zagen een vakvrouw aan het werk.' Vierveijzer wist het navelstaren, elk jaar een onding in de ogen van de jury, te ontstijgen en haar voorstelling universeel te maken. Qua expressie mocht ze nog iets meer uitpakken, maar dat hoefde niet teveel te zijn. HUN had volgens de jury regie nodig bij de voorstelling, zou de onderlinge verhoudingen scherper mogen aanzetten en de scènes moeten indikken om het geheel aan kracht te laten winnen. De 'voortdurende energie, gekte, brutaliteit en mimische kwaliteiten' van De Vries en Krol waren echter fascinerend om naar te kijken. 'Wanneer die energie beter wordt gedoseerd en er meer gebruik wordt gemaakt van de muzikale kwaliteiten, kan er wel eens een bijzonder duo zijn opgestaan.'
Rodenburg was volgens de jury grappig om naar te kijken en maakte het kind in de juryleden los. Door gebrek aan ervaring en technische vaardigheden liep de voorstelling af en toe vast waardoor het warrig werd. 'Dat is nu nog sympathiek, maar de vraag is hoe zich dat verder ontwikkelt.' De jury wilde die ontwikkeling echter wel graag zien in de halve finales. 'Raymond heeft ons echt iets te vertellen. Zijn pleidooi voor de kracht van fantasie en het vermogen tot anders zijn is oprecht.' Eenzelfde potentie tot ontwikkeling zag de jury in Tjeerd Gerritsen. Zijn liedjes werden als 'altijd tien seconden te lang' omschreven, maar zijn liedteksten waren goed en hij zong prachtig over