Frans Hopman in Roemenië, vervolg
Geen haag van mensen om ons welkom toe te zwaaien, ook niet in het centrum voor restaurant 'Central', waar wij de auto's stilzetten. Spoedig ontstond daar een een oploop. Eerst bleven de mensen nog wat bedeesd op het trottoir staan, later kwamen ze nieuwsgierig opdringen. Soldaten, die onze vrachtwagens bewaakten, begonnen op een gegeven moment te gebaren dat ze afstand moesten houden. De pakketten waren gevuld met kaarsen, zakjes witte en bruine bonen, vis in blik, rijst, pakken suiker, lucifers, margarine en chocoladerepen. Financieel en organisatorisch is de actie een groot succes. Met de ruim f85.000,- (ruim €38500,-) steekt de gemiddelde gift per inwoner ruim boven het landelijk gemiddelde uit. 'Opmerkelijk was de eengezinsheid: bevolking, bedrijven, organisaties en overheid sloegen de handen in één om de actie tot een succes te maken... .... Een niet onbelangrijke rol was weggelegd voor Radio Texel. De jonge omroep die tussen kerst en oudjaar bezig was met promotie-uitzendingen, kreeg dankzij de Roemenië-actie een unieke kans om een grote luisterdichtheid te bereiken. Deze kans werd met beide handen aangegrepen', schrijft Hopman in de Texelse Courant van 5 januari 1990. Terug naar Roemenië waarover Hopman schrijft: 'Gezegd was dat de pakketten naar een opslagplaats zouden worden gebracht, maar een dergelijk depot was nergens te bekennen. De organisatie had bewust voor deze oplossing gekozen omdat elders in Roemenië chaotische toestanden waren ontstaan bij het uitdelen van de pakketten; levensgevaarlijk zelfs, tot en met het vertrappen van kleine kinderen. We worden eerst ontvangen door het gemeentebestuur. Nicu - de eerste man waarmee we contact hebben - vertelt dat in Agnita niet is geschoten tijdens de omwenteling rond kerst. 'Alleen de burgemeester is afgezet. De politie heeft zichzelf verschanst (opgesloten), maar er is gen schot gelost. Dat komt omdat iedereen elkaar hier kent.' De pakketten worden na het gesprek gestald in een door militairen bewaakte gymzaal. Het enige onbevredigende is dat we geen pakje aan de mensen zelf konden geven.'