Ongezouten

Eitje

11 januari 2015, 17:29

De economie trekt aan. Dat leiden deskundigen af uit het feit dat er twee keer zoveel ZZP'ers zijn als vijf jaar terug. U weet wel: Zelfstandigen Zonder Poen. Daarvan lopen er nu in Nederland 880.000 rond. Op naar de één miljoen! En Texel is trendsetter. De meeste nieuwkomers hebben hun eigen organisatie/adviesbureautje opgezet. Annex evenementenbureau. Dat zijn ongetwijfeld allemaal vrouwen die gewend zijn aan multitasking. De kinderen op tijd naar school. Manlief met twee dezelfde sokken, gewassen en geschoren de deur uit. Boodschappen doen, de was draaien. Koken, het huis aan kant. Voor chauffeur spelen. De boel entertainen. Noem maar op. Als dat geen wandelend organisatiebureautje is, weet ik het niet. En omdat de economie aantrekt, is er behoefte aan schoonheidssalons en nagelstudio's. Bijvoorbeeld. Dus is er zelfs een heuse Nail Academy. Daar leren ze je de fijne kneepjes van Nail Art, elektrisch vijlen en nagelstyling. Om maar eens wat te noemen. Annie gelooft er geen snars van. Duizenden gezinnen hebben niet eens een nagel om hun gat te krabben. Die hebben geen luis om dood te drukken. Onder het mom van een eigen onderneminkje rukt verkapte armoe op. Papa kan als éénpitter de boel niet meer warm stoken. Dus moet mama bijspringen. Wat wellicht wel weer goed is voor ons welzijn, is dat er onder die ZZP'ers een enorme toename is van alternatieve genezers. Het zweefteefgehalte op Texel is huizenhoog. En dat kan nooit kwaad, al die positieve energie die de lucht wordt ingestraald. Elk dorp kent wel straatjes met een scala aan alternatieve bedrijfjes. Als je daar vanaf nummer 2 gebruik maakt van alle diensten, ga je aan het eind van de steeg zwevend naar huis. Straatje om, egootje veranderd, luidt het motto. Het probleem is volgens Annie dat je voor al die diensten eurootjes moet betalen. En van dat geld kan moeders de vrouw bijvoorbeeld een zak piepers kopen. Als je ziet dat onze grootgrutter een zakje stamppotaardappels aanbiedt voor één euro veertig per kilo. Terwijl de Texelse boer maar anderhalve cent krijgt. Kunnen we dan niet beter onze diensten aanbieden in ruil voor producten? Ruilen doet huilen: Voor een zak uien verlost van neerslachtige buien. Pukkels verdwijnen, in ruil voor een kilo mandarijnen. Uw paard in het gareel voor slechts één gerookte makreel. Een kusje voor een klusje. Een eitje voor een karweitje. De monden zijn gevuld. Dat is zilt zaken doen. Met gesloten beurzen. Maar de economie trekt aan. Ammehoela! M'n broekriem zullen ze bedoelen. Tot slot: Het scherpste wapen dat ik ken, is het puntje van mijn gouden pen.

Annie@texelsecourant.nl