Anders bekeken
Jonge honden....
Volgens de trendgoeroes wordt spruitjes de groente van 2015, de voor hun vergeten groente gaat het helemaal maken. Ik doe een paar zakken in mijn karretje, ik eet ze al sinds mijn geboorte volgens mij. Ik ben gek op spruiten, mijn moeder kookte ze vaak op zondag, met gestoofde peertjes en suddervlees heerlijk... Toch vinden niet alle kinderen de groene knikkers lekker. Dat ze rijk zijn aan vitamine C maakt ze niets uit nee, de geur, iets staat ze tegen. Ach ja, wij moesten alles eten, "lust niet ligt op het kerkhof, en ik wil niet ligt ernaast", zei mijn vader dan. Ik moest eraan denken toen de buurtkinderen op oudjaar op de geur van de oliebollen afkwamen. Ik had net een grote bak met beslag, rozijnen en krenten laten rijzen, en manlief had de olie heet. Op de tafel stond een schaal te dampen en bordjes met poedersuiker erbij. De buitendeur open, ja dan vraag je erom: "Mogen we een oliebol buurvrouw?" Ja natuurlijk, ik maakte wat bordjes en gaf de kleine spruiten de warme bruine bollen. "Ik lust geen krenten", zei een vriendje, de buurjongens hadden de tanden er al in en keken vergenoegd. "Ik eet hem wel op", en pakte de bol van zijn bordje. Ik schoot in de lach .
Stelletje boeven. Je moet je voorstellen: twee belhamels met kortgeschoren koppies op hele kleine crossfietsjes. Ze rossen over stoepen en liefst door diepe plassen, af en toe houd ik mijn hart vast, want dan wil het kleine zusje ook graag meedoen. De gebroeders Klinkhamer zien geen gevaar welnee... Ze dollen als jonge honden over elkaar heen.
Over jonge honden gesproken, we hebben een kleine meid genaamd "Souwtje" in ons huis erbij. Ze is heel vrolijk en heeft heel veel energie! Ja, de poesen hebben geen rust meer. Mies vloog meermalen de kerstboom in, maar Souwtje kwam me met de piek in de bek vrolijk tegemoet. Ja, alles wat in haar buurt komt moet eraan geloven. Schoenen, theedoeken, dennenappels, mos, ja zelfs de bril van manlief werd prooi. Na een weeklang op zee lag hij heerlijk op de bank een dutje te doen, ik had mijn avondronde en toen ik weer thuiskwam was de bijkeuken veranderd in een bos. De vloer lag bezaaid met mos en groen, Souwtje dartelde er vrolijk doorheen. In de kamer kwam manlief omhoog , maar keek verdwaasd, de bril was af en zoek: "Heb jij mijn bril gezien?" Nee dat had ik niet, maar ik had een vermoeden en keek koortsachtig in het rond. Daar lag op de grond de bril, een glas eruit, oeh, erg genoeg...
De volgende morgen ging hij monter met de blonde meid op stap, maar ojee, op de terugweg dacht de jonge wildebras niet meer aan gehoorzamen, heerlijk zon prutsloot, helemaal grijs en stinkend kwam het stel weer thuis. "Gatverdarrie, geef mij maar een poes, ze luistert niet, wat een stank.'' Ik schoot in de lach, het was een komisch gezicht. "Ach joh, het is een jonge hond, dat moet ze nog leren, komt best goed, er moet wat bijzitten". "Nee, dit komt nooit goed, wat een toestand.'' En hij probeerde met de tuinslang wat schoon te spoelen buiten. Ik ging met de was naar de lijn, de buurjongens hadden een karretje, een soort kinderwagenonderstel en ze rosten met elkaar over de weg. "Jongens, doen jullie voorzichtig, er rijden hier steeds auto's voorbij hoor," probeerde ik. Toen de was hing, keek ik nog eens, "Gaan jullie maar naar het bossie, daar kunnen jullie lekker in het rondte darren". Dat deden ze, vriendje en zusje mee in het kielzog.
Als ik de spruitjes heb opgezet en de rollade aan het snijden ben, komt manlief aanrijden met de vrachtwagen voor het raam. Ik hoor hem praten en een beetje lachen met de buurman. "Ach joh, het zijn net jonge honden, komt best goed, dat moeten ze nog leren." Dan zie ik de buurman met de jongetjes, helemaal onder de grijze prut afdruipen naar achter.
Ik schiet in de lach: ja, er moet wat bijzitten....bij jonge honden.
Jozien