Afgereisd
Nog enkele oogenblikken en het oude jaar is afgereisd. We zien hem reeds gereed staan, den dorpel te overschrijden van de poort, die het verleden van het heden scheidt. Zwaar leunt hij op zijn staf, gebogen onder den last van het leven - het leven dat zo wreed was. Gescheurd en met het bloed bespat is zijn kleed. Onder zijn bevende wimpers somberen de moede oogen en in zijn starenden blik ligt peillooze en jammer. Sidderend houdt zijn hand den klopper van de poort vast. Nooit stond er een deerniswekkender gestalte voor de oude grijze poort. En wij, die zijn gekomen, om hem een laatst vaarwel te geven, gevoelden nimmer nog het hart zo zwaar beläan als nu.