De klok
Ik ben gek op klokken. Bij ons vroeger thuis hing een oude regulateur, alleen mijn vader mocht eraan komen. Hij draaide hem voorzichtig op en mijn moeder moest uitkijken met afstoffen. De slagen en het tikken maakte me rustig. Toen ik in Den Helder woonde, hoorde ik het carillon dagelijks spelen: op mijn fiets naar het ziekenhuis, in de tuin, langs de dijk. Prachtig, ik werd er vrolijk van, als we schaatsten op de grachten een ijsdeuntje en met de feestdagen een mooi kerstlied. Ik was dan ook blij verheugd te lezen dat de kerkklok van de Burght wordt gerestaureerd .Hij wordt hersteld in oude luister. Ja, in een mooie kerktoren moet een oud uurwerk hangen die moet luiden bij belangrijke gelegenheden. De Rooms-katholieken hebben al jaren het goede gebruik dat bij begraven de klok wordt geluid. Een mooi eerbetoon. Het is al weer even geleden dat ik het luiden van de klok op een speciale manier meemaakte. Een terminale patiënt, een zeer gelovig man, nam afscheid van zijn dierbaren om hem heen. Hij was zeer ernstig ziek, heel benauwd en ik legde een infuus aan ter verlichting, dat is vaak een cruciaal moment, de patiënt zakt weg in een diepe slaap. Aan het voeteneind stond zijn dochter, hoog zwanger , nog maar een paar weken te gaan. Ik zag dat ze moeite had. Een hand op haar buik, en een hand naar haar vader. Het ontroerde me. Op het moment dat ik zei: 'Ik ga nu prikken', was het muisstil. We keken elkaar aan en knikten. Op dat moment begon de klok te luiden, het was heel apart, en hij zei: 'Ze luiden te vroeg Jozien.' Ik was geconcentreerd bezig, maar vroeg : 'Is dat zo?' 'In Strend luidt Ko toch altijd van te voren de klok, dat weet je toch?' Rustig zakte hij weg. Dat de dood soms dicht bij een blijde gebeurtenis zit , weten we maar al te goed. Vorige week hingen Roma, Nannie en ik mooie kerstklokken op de pilaren in de Burght. Alles versierd voor een heugelijk jubileum en de komende kerstdagen. "The Messengers" traden echter niet op, het werd een droevige dag, een veel te vroeg einde aan een actief en zorgzaam leven. Nog zo jong en sterk, bijna niet te bevatten. Als ik de kaart uit de bus haal, treft de tekst me bijzonder. 'Want al zo lief heeft God de wereld gehad dat hij zijn enig geboren Zoon gegeven heeft...'. De kerstboodschap aan ons gegeven door een man die op zijn knieën vele paden en straten voor ons neerlegde. De stenen en zijn hamer naast zijn kist, uit zijn laarzen is hij zo gestapt. Onmisbaar, worden sommige mensen zo uit het leven gegrepen en wijzen ons erop dat de klok zomaar stil kan gaan staan. We zijn allemaal raderen in een groot geheel en wanneer het onze tijd is weet geen mens , maar dat het weer kerst wordt volgende week, dat we de geboorte van het Kerstkind met elkaar mogen vieren is een ding wat zeker is.
Ik hoop dat de klokken luiden, voor ons allemaal....
Jozien