Ongezouten
Afvallen
Laatst moest ik in de Zandkoog zijn. Ik zeg het maar eerlijk: ik 'loop' bij de diëtiste. Zo heet dat dan. Dat je er bij loopt. In plaats van bijvoorbeeld dat je er bij bent of dat je er naar toe moet. Het gaat maar om een paar kilootjes hoor. Daar niet van. De eerste keer had ik lood in mijn schoenen. Letterlijk en figuurlijk, want je moet hoog inzetten bij de start. De volgende keer had ik zoiets van dat alle beetjes helpen. Dus wilde ik nog even een plas doen. Ik naar het toilet. Maar dat ging mooi niet door, want er stond op dat het een toilet voor patiënten was. Nou kan je van mij van alles zeggen, maar niet dat ik patiënt ben. Dus ik naar die doktersassistente. Op hoge poten. Met hoge nood. Met de vraag waar ik mijn edele blaasje kon ledigen. Kijkt dat mens me aan zeg. 'Daar kom je net uit!', meesmuilt ze. Ik sputter tegen dat het bewuste toilet uitdrukkelijk gereserveerd is voor patiënten. Voor hulpbehoevende zieken. Met besmettelijke ziektes of zo. Niks voor mij toch? Nou ja, daar kwam die blik weer… Om ziek van te worden. Afijn, die diëtiste was gematigd tevreden en gooide het er maar op dat ik in mijn vochtweek zat. Maar alles beter dan je vechtweek, zei ze. Kotsmisselijk wordt ze van al die mensen die zo nodig de barricaden op moeten. Wat ik er van geleerd heb, is hoe anderen kennelijk tegen je aan kijken. Dat is schrikken. Daar moest ik aan denken bij de commotie die we met zijn allen willens en wetens te pas en te onpas creëren. Je kan het zo gek niet noemen of we hebben ons oordeel klaar. 'Belachelijk. Het zou verboden moeten worden. Zijn ze van de pot gerukt. Luisteren ze dan nooit eens naar mij.' En ga zo maar door. En om ons gelijk te krijgen gaan we lallen. En brallen. Dat slaat dood. En het verveelt bovendien. Annie vergelijkt dat met ongewenst gedrag van honden. Als ze blaffen op momenten dat het ons niet uit komt. Of een grote bek hebben tegen mensen die het niet verdienen. Dan negeren we dat gedrag. Dan zwijgen we dat dood en doen we of onze neus bloedt. Dan kijken we de andere kant op. Dat zouden die populaire reaguurders ook eens moeten doen. Tot tien tellen, voor zover ze dat kunnen. De andere kant van de medaille opzoeken. Of zich druk maken over die gemiste taalles in de eerste klas lagere school. Wellicht kunnen ze dan een boek gaan lezen. Of iets onverwachts doen, door middel van een compliment. Of ze van hun geloof vallen? Ik zie het graag aankomen.
Annie@texelsecourant.nl