ONGEZOUTEN
Elastiek
Nog een maand. Dan is het Kerstmis. Liefst vier dagen achter elkaar opzitten en pootjes geven. De echtscheidingsadvocaten lopen zich al warm. En alles is de schuld van de schoonmoeders. Jouw moeder. Soms heb ik een nachtmerrie. Alhoewel we een lijst hebben opgesteld met verboden gespreksonderwerpen, wordt het bonje in mijn angstdroom. Gelijk bij binnenkomst al. Wat wil je, als blijkt dat schoonmama met de Hopper naar ons Kerstdiner is gekomen en er nog enthousiast over is ook… Over die Hopper dan, want aan het eten zijn we amper toegekomen. Tja, dan heb je de poppen aan het dansen. En ze ratelt maar door: 'Het busje kwam op tijd. De chauffeur was superaardig. En hij reed zo voorzichtig dat het meegebrachte pannetje soep veilig in moeders schoot stond. Alle ballen zitten er nog in! Ze kan niet wachten tot het busje weer komt.' Nou, wij ook niet, want dat willen we natuurlijk niet horen. Dat ze zo positief is. Dat is niet de bedoeling. Dus toen ging ik maar mijn gal spuwen over het elastiekje. Om de Kerstsfeer te verhogen. Dan heb je een prachtig driedaags evenement: Struûn. Gratis en voor niets. Geweldig. Pure promotie. Maar dan… Voor tien euro kan je een elastiekje kopen waarmee je voorrang krijgt bij voorstellingen. Staan er tientallen koukleumers buiten te wachten totdat ze een glimp kunnen opvangen van hun favoriete bandje. Komt er zo'n Rubberen Robbie met een bandje. Om zijn pols. En die mag zo naar binnen! Bij de bus tussen Den Burg – Oosterend v.v. exact hetzelfde. Eindelijk komt de bus en wat denk je? Armbandjes gaan voor en krijgen zitplaatsen bovendien. Het moet niet gekker worden. Dan moet je wel een geweten als een elastiekje hebben. Het kapitalisme rukt op. Klassenjustitie van de bovenste plank. Te triest voor woorden dat je je status moet ontlenen aan een stukje gummi. Wat een armoe. En het ergste is dat in mijn nachtmerrie mijn schoonmoeder een geweldige ingeving krijgt. Over dat bandje en die Hopper. Dat zou toch prachtig zijn als daar ook voordringbeleid wordt toegepast, raaskalt ze. Dat het busje eerder komt als je meer betaalt. En dat je uit kunt stappen waar het jou belieft. Dan krijg je dus een soort privétaxi voor een prikkie. Wie betaalt, bepaalt. Wellicht is zo'n statusarmband een fraai Kerstgeschenk. Slapeloze nachten heb ik er van. En dan droom ik ook nog dat de hele goegemeente zich druk maakt over de veiligheid van die haltepalen. Die krijgen een lichtgevend elastiekje. Kerstmis. Ik kan er niet op wachten. Maar voorlopig is bij mij de rek er nu al uit.
Annie@texelsecourant.nl