Elektrisch
Ik ben er ernstig aan toe, ik zit in de wachtkamer aan de Schoonoordsingel. Niet mijn favoriete hobby, maar Edith maakt een hoop goed. Een grapje ter afleiding, ja het is altijd lente in de ogen van de tandartsassistente.' Jozien, kom maar, je kunt alvast terecht bij onze preventieassistente.' Ik ga braaf in de stoel, preventie is altijd goed, maar of dat ook geldt op mijn leeftijd... Een kleine blonde hittepetit met een staartje doet de stoel achterover en begint te prikken. Niet tussen de tanden en kiezen, nee mijn tandvlees moet het ontgelden. 'Au', het doet gemeen zeer en het bloed loopt in mijn mond. 'Ja ik zie het al', roept ze opgewekt, 'u heeft een pocket'. Zou ik een stukje gemist hebben? Ik kijk haar vragend aan. 'U heeft een pocket, u poetst niet goed.' Ik schiet in de lach, heb al jaren geen gaatjes, heb nooit tandsteen en poets zeker vijf keer per dag. 'Oh, u heeft geen elektrische tandenborstel? Zijn die mensen er nog? Dat verklaart het, beter één keer per dag met de professionele 1000 toeren van..., dan nog met de hand. En kent u deze tuitenragertjes wel? U moet ze zeker gebruiken.' Ik kijk de kant van Edith op en hoop op bijstand, maar zie haar grinnikend wegduiken. Rotmeiden. Dan komt Koen binnen. 'Zit je hier? Ik zocht je al.' Ik haal opgelucht adem en kijk of er ook een camera hangt, nee geen Bananensplit. Even later: 'Keurig hoor, geen gaatjes, maar een beetje bloedend tandvlees.' Op de fiets kom ik weer bij mijn positieven, mijn zus haalt me in en lacht: 'Ja, alles gaat hangen als je ouder wordt, behalve je tandvlees. Fiets je altijd zo zachtjes?' Thuis aan een bakkie zie ik een advertentie van Elektrische fietsen, ik denk, het is misschien zo gek nog niet. De nieuwe knie krijgt wat training en ze zijn niet meer zo duur. Zelfs in het model opoefiets nu te verkrijgen. Na een oefenrondje ga ik overstag, dit is echt geweldig. Met groot gemak kun je de wereld rondfietsen, heerlijk. Mijn patiënten bezoek ik als het even kan op de fiets! Mand voorop met alle spullen en lekker fris op de plaats van bestemming. Bij Jan Dirksoord snel naar binnen, een 92 jarige patiënt zit al te wachten, op haar rollator in de badcel. Voorover gebogen poetst ze haar tanden. Hagelwitte mooie tanden, met een borstel zo hard als een staalborstel rost ze in de rondte. Ik schiet in de lach en vertel het verhaal. Dan vertelt zei: 'Wij waren de eerste vroeger met een tandenborstel en pasta. Ze verklaarden ons voor gek, het was de tijd dat iedereen een kunstgebit kreeg rond z'n veertigste en Ten Hool graag de boel eruit trok. Pas maar goed op je tanden, Jozien.' Weer op de fiets kijk ik naar de kilometerstand, 600 kilometer, en dat in een paar weken wauw! Wat een afstand! Het end is zoek... Mijn mobiel gaat, ik moet een lootje aanklikken voor Sinterklaas en een verlanglijst met wat ik wens toevoegen. In een opwelling tik ik 'elektrische tandenborstel'. Niets veranderlijker dan een mens, zelfs…
Jozien