Remembrance day
Koningin Elisabeth liep deze week door een veld van klaprozen. De herdenking dat op het 11e uur de kanonnen zwegen op de 11e dag in de 11e maand. De klaproos, de poppy werd een symbool door het gedicht 'Flanders Fields'. De Canadese militaire arts John Mc Crae schreef dit gedicht toen hij de klaprozen zag bloeien op omgeploegde aarde van de slagvelden, waar eens de soldaten sneuvelden en hun bloed hadden vergoten was het nu rood, rood van de rozen. De herdenking van de eerste wereldoorlog. Remembrance day. Afgelopen maandag keek ik naar de nationale herdenking van de ramp met de MH17. Een ramp die 298 slachtoffers maakte. De velden vol zonnebloemen in de Oekraïne werd het slagveld waar de brokstukken van het vliegtuig en de menselijke resten neerkwamen. Moeilijk te traceren, moeilijk terug te krijgen naar Nederland, en moeilijk te identificeren. De nabestaanden staken bloemen in een wand, alle namen werden voorgelezen, en foto's van de overledenen kwamen aan ons voorbij. Mensen, geliefden zo uit het leven gegrepen.
Mooie muziek, mooie sprekers, indrukwekkend vond ik de woorden van het 13-jarige meisje Gita Wiegel uit Wierden. Heel rustig deed ze haar verhaal, haar moeder , haar vriendin, haar alles, bleef niet weg voor 4 weken, nee, voor altijd. Ze was binnengestapt in een andere wereld, ze deed haar best , maar was van binnen kapot, stapje voor stapje moet ze met hulp van haar medemensen de weg terug zien te vinden. Ze bedankte deze mensen ook en sprak de hoop uit dat iedereen weer op zou krabbelen uit dit diepe dal. Ze zou de draad weer oppakken en studeren, haar moeder had haar dat geleerd en zou trots zijn geweest. Deze jonge Gita verwoordde wat heel veel mensen voelde, ze bracht het rustig, eenvoudig puur en oprecht. Voor haar en voor velen die hun geliefden moeten missen, staat de wereld even stil, wordt het nooit meer zoals voorheen. Doet het pijn, zielenpijn, verbondenheidspijn, rouwpijn. We willen gedenken omdat we eigenlijk willen zeggen, het had niet mogen gebeuren, we zullen je niet vergeten. Of het nu de wereldoorlogen zijn, de velden vol rode klaprozen, of het verdriet van dit mooie meisje om haar 33 jarige moeder, de militaire arts zegt het mooi: 'Pak de fakkel weer op, laat de strijd niet voor niets zijn geweest.'
Bij mij zongen schattige kleine meisjes en jongetjes hun lied aan de deur, kinderen met nog een toekomst voor zich droegen het licht door de straten. Wat zou het mooi zijn als we hun oorlogsleed konden besparen. 7000 lichtgevende ballonnen gingen de lucht in bij de herdenking van de val van de Berlijnse muur. Ik hoop dat ze op de goede weg zijn.
Jozien