Voor trainer GVT voelt ontslag als onrecht
Al tien jaar lang was Abdou Bahrini hoofdtrainer van Gymvereniging Texel. 'Ik heb er altijd met veel plezier en enthousiasme gewerkt. Ook als ik ziek was wilde ik kinderen niet teleurstellen.' Zijn ontslag voelt als onrecht. 'Ik zie niets dat echt is of eerlijk.'
'Toen ik begon bij GVT trainde ik 221 kinderen, de afgelopen jaren waren dat er steeds tegen de 300. Het was altijd hartstikke leuk en ik ging er honderd procent voor. We haalden goede resultaten. Op het NK en de districts- en regionale kampioenschappen presteerden we uitstekend. Drie jaar geleden kreeg ik het aanbod om aan de overkant topsporters te gaan trainen. Ik heb het afgeslagen. GVT zit in mijn bloed, ik woon hier, mijn werk was op het eiland, ik wilde niet met mijn gezin verhuizen. Daarna kwamen de verhalen over bezuinigingen. De gemeente bouwde de subsidie af. Ik had een salaris voor 38 uur en aan het eind van het jaar kreeg ik de extra uren die ik maakte betaald. Toen er moest worden bezuinigd, hoefde ik niet alle overuren meer uitbetaald. Ik nam genoegen met minder dan de helft. Vergis je niet hoeveel werk er, buiten mijn gewone uren, er in gaat zitten. Ik geeft les aan peuters, kleuters, groep drie tot en met acht en oudere kinderen, gewoon gym, de springroep, turnen, free running, conditietraining, grondoefeningen, allerlei trainingen. Het werkt bij gymnastiek niet zo dat je zomaar even les kunt gaan geven. Het vergt veel voorbereiding, bijscholing, etc. Ik had meerdere ideeën om de inkomsten die we verloren door bezuinigingen te compenseren. Buitenschoolse opvang is een gat in de markt, G-sport, gastdocent bij de OSG en gym voor 55-plussers. Vier opties waarmee GVT zo zou kunnen beginnen. Maar het bestuur heeft drie jaar lang niets gedaan met die ideeën. Aan het eind van vorig seizoen zei het (oude) bestuur: ''We willen dat jij 25 procent in salaris achteruit gaat en een opleiding G-sport gaat volgen.'' Daarna kreeg ik, zonder overleg, bericht dat de club voor 50 procent ontslag voor mij had aangevraagd. Ze boden mij een vergoeding, maar dat bod was veel te laag. Ik deed een tegenvoorstel, dat ze zouden bespreken. Maar aan het eind van de zomer kreeg ik van het interimbestuur te horen dat ze 100 procent ontslag hadden aangevraagd. Ik wilde toen nog wel tot 1 december doorwerken. Maar het was voor mij zo'n enorme klap, dat mijn hele lichaam er pijn van deed. Ik kon gewoon geen les meer geven. Maar het is zeker niet zo dat Abdou zich zomaar ziek heeft gemeld. Ik was ziek door de hele manier waarop ze me hebben behandeld. Ook alle kleine dingen, tegenwerkingen, pesterij, spanningen en jaloezie die er speelden. Dit was allemaal niet nodig geweest. Neem de diplomaweek. Het liep allemaal lekker, totdat het bestuur daags te voren besloot om het af te gelasten, voor de grootste groep nog wel. Absoluut onnodig Er waren voldoende vrijwilligers en sponsors. Het gevolg: huilende kinderen en iedereen sprak er over. Door dit soort teleurstellingen zegden ouders het lidmaatschap op en daalden de inkomsten. En dan ben ik te duur. Geloof me, een goeie trainer is nooit te duur, ledenverlies kost de club veel meer. Wethouder Hennie Huisman bood aan te bemiddelen, maar dat wilde het interimbestuur niet. Ik begrijp niet dat ze zó hebben kunnen handelen. Slechte communicatie en veel fouten.' Ten slotte: 'Ik heb veel steun gekregen, kaartjes, sms'jes, mails, etc. Daarvoor wil ik iedereen bedanken. Aan de ene kant leuk, maar het doet ook pijn.'