Drie dagen Sarasani: 'Texel heeft nu zijn eigen Woodstock'

'Wie was er bij in 1967?', vroeg Armand. Meerdere handen gingen in de lucht. 'Stelletje ouwe lullen.' Bijna vijftig jaar na dato nog steeds recalcitrant en 'on tour'. Zijn 'Ben ik te min' ging er in als koek, net zoals die andere klassiekers uit de Nederbeat. Nog één keer kwamen de rockers van toen naar Sarasani, het festival wordt nu al historisch genoemd.

Drie dagen lang herleefden rond de voormalige beatboerderij de jaren zestig en zeventig. De sfeer van toen, muziek uit die roemruchte jaren, vrienden van weleer en een kijkje nemen in die schuur. Hippies van toen, nu grijs, liepen er, de muzikanten van destijds namen er een kijkje en ook 'gewone' Texelaars. Is het nog zoals toen? Nee, maar aan de foto's zag je hoe het geweest was. En voor wie er geweest was, hing het vol herinneringen. Weemoed naar vervlogen tijden, er vloeiden tranen en er heerste een soort saamhorigheid. Want hier gebeurde het en 'wij' waren er bij. De 'poel des verderfs' zeiden anderen. 'Ik breek je beide poten als je naar Sarasani gaat', dreigde een vader destijds. Zijn zoon nam het serieus. Die pa leeft nog steeds en toen de zoon donderdag aankondigde alsnog te gaan, zei de oude heer: 'Je doet maar.' En zo gonsde het van de anekdotes, ook over ontmaagdingen. 'Van sex bespeur ik hier helemaal niks', zei een bezoekster wat teleurgesteld. Ook drugs waren (op een enkele joint na) afwezig. 'Texel heeft nu zijn eigen Woodstock', gaf iemand het festival nu al historische betekenis. Zo gek nog niet, want de vertolking door Dizzy Man's Band van 'With a little help from my friends', deed weinig onder voor die van Joe Cocker. Oude hits als 'The Show' en 'The Opera' werden magistraal gespeeld. Zanger Jacques Kloes vertelde hoe ze vroeger in Sarasani optraden. 'We sliepen er ook. Na afloop zat je onder de luizenplatjes.' Er traden meer boegbeelden uit de Nederbeat op. Kaz Lux speelde relaxed zijn liedjes. Soms moesten de papieren er bij. 'De tekst is gecompliceerd en het geheugen is ook niet meer wat het geweest is.' Oud-bandgenoot Jan Akkerman was er ook en speelde met zanger Bert Heerink (bekend van Vandenberg) klassiekers van Brainbox. Als vanouds speelde Akkerman virtuoze en lange gitaarsolo's. Heerink bewees andermaal het zingen niet verleerd te zijn in Treshold, zo ongeveer de voormalige huisband van Sarasani. Hans Vermeulen, nóg zo'n levende legende. In zijn band ook Polle Eduard, die zijn hit 'Ik wil jou' door de tent liet schallen. Het publiek veerde op toen Vermeulen 'The eyes of Jenny' speelde. En dan de Bintangs. Zanger/bassist en oprichter Frank Kraaijeveld ging te keer als een jonge hond. Geen anekdotes, maar snoeiharde rock, hits als 'Ridin' on the L&N'. Livin' Blues, nog zo'n fossiel uit het Sarasani-verleden, destijds tot de absolute top van Nederland gerekend. Frontman Nicko Christiansen bediende de liefhebbers met de superhit 'Wang Dang Doodle'. Thijs van Leer kon met Focus het experimenteren niet laten, maar scoorde vooral met 'Sylvia' en jodelde weer tijdens 'Hocus Pocus'. Optredens die bij velen goed in de smaak viel waren die van The Doors Alive en Happy Hippies on Tour. Hun vertolkingen van hits van Neil Young, The Beatles, The Byrds, de Rolling Stones en anderen leken zelfs beter te klinken dan het origineel. Ze kunnen niet meer stuk bij Miek Jimmink, wier vader Sarasani verhuurde en die met echtgenoot Hans nu gebouwen en terrein beschikbaar stelde. Haar lievelingsnummer kwam voorbij. Al die jongens van toen hadden hard geoefend om nog één keer te vlammen. Frits Bonne en Flip Kraayenbrink werden na meer dan veertig jaar herenigd in The Creatures. Hun tijdgenoten, The Typhoons, met Wim Koorn, Wim Beerling en Bob Dros nog van de orginele bezetting, waren present met Beatles-hits. 'Klinkt het een beetje?', vroeg Koorn. De enthousiaste reacties spraken boekdelen. De fans mogen het koesteren, want deze reünie was volgens Koorn toch wel de laatste. Het is maar een greep uit de bijna dertig optredens gedurende drie onvergetelijke dagen, waarvan met volle teugen werd genoten. Menig Texelaar die zaterdag een kijkje nam, de sfeer en andere zaken proefde, betuigde spijt niet eerder te zijn gekomen. En toonde zich onder de indruk. Niet eerder werd hier een popfestival zo groots georganiseerd en was er zóveel passie voelbaar. Strak gepland, alles tot in de puntjes geregeld, van het parkeren tot de toiletten. Het leverde de organisatie veel complimenten op. Het mooie weer deed de rest. 'Kan dit wel uit?', vroegen velen. Die vraag staat nog open, want het had wel wat drukker gemogen. Maar iedereen die ik er sprak vond het geweldig.

Gerard Timmerman

Gerard Timmerman