Achter de schermen
Teennagel
Nooit gedacht dat ik nog eens een column zou schrijven over een teennagel, maar het gaat gebeuren. Details zal ik besparen, maar het leek me een tijdje geleden verstandig een dermatoloog eens naar een 'naar onafhankelijkheid strijdende teennagel' te laten kijken.
Eerst bij de huisarts geweest en paar dagen later lag de verwijsbrief op de mat. Ik had me al voorbereid op de bijbehorende reis naar het Gemini Ziekenhuis in Den Helder, maar tot mijn verrassing hoefde ik niet verder dan het voormalige gebouw van Rijkswaterstaat aan de Keesomlaan in Den Burg waar al een tijdje een dependance van het Gemini is. Dat is op een steenworp afstand.
Nu heb ik voor de krant meermalen over 'zorg dichtbij' geschreven, maar het is toch anders dat eens letterlijk aan den lijve te ondervinden. Een beetje onwennig liep ik dinsdagochtend het gebouw in. Geen reis naar de overkant, maar gewoon de straat uit en de hoek om.
Al meteen bij de eerste deur rechts zaten twee dames in de witte kleding van het Gemini. Het naambordje van de dermatoloog op het bureau maakte duidelijk dat ik direct aan het juiste adres was. Dat was andere koek dan het ziekenhuis in Den Helder waar ik wel eens aardig aan het dwalen ben geweest voor ik de juiste afdeling te pakken had.
Hier aan de Keesomlaan ook geen wachtkamer met vele wachtenden; tot mijn verrassing mocht ik meteen de behandelkamer in nadat ik had verklaard MRSA-vrij te zijn. Misschien dat ik hooguit vijf minuten in die kamer zal hebben gewacht, waarna de dermatoloog al binnen liep om te kijken of mijn opstandige teennagel nog een beetje in het gareel te krijgen was.
Om vijf voor elf moest ik er zijn en om tien over elf stond ik weer buiten, inclusief een recept dat door de twee dames behulpvaardig werd nagelopen of het compleet was. Nog eens tien minuten later was ik alweer thuis met een bij de apotheek opgehaald zalfje. Uit en thuis in nog geen half uur. Even lang als de tijd die je anders voor een soortgelijk consult alleen al aan een reis met de boot kwijt bent.
Nu wil het toeval dat ik voor de krant net een verhaal aan het voorbereiden was over Woonstede Nesland en een gemeenschappelijke ruimte die daar moet komen om in de toekomst zorg dichtbij te kunnen verlenen. Het leek me aanvankelijk een beetje overbodig klinken, maar daar ben ik na dinsdagochtend op teruggekomen. Ik mag hopen dat dit een maatgevend voorbeeld was voor wat zorg dichterbij in de toekomst kan betekenen.
Ik moet me er wel bij neerleggen dat ver weg of dichtbij aan een diagnose niets verandert; de strijd met de 'afvallige' teennagel ga ik helaas niet winnen...
Jeroen van Hattum