De trouwe toerist
Op zijn 19-de stond Eef IJkelenstam (60) al op Kogerstrand, nu heeft hij zijn eigen chalet op chaletpark De Bregkoog bij De Koog waar hij regelmatig verblijft met zijn vrouw Berry (55). Ook hun dochter, schoonzoon en de kinderen zijn trouwe toeristen.
We spreken met het gezin af op hun eigen wisseldag. Eef en Berry vertrekken deze dag, terwijl Merijn De Koning - IJkelenstam (30), Arjan de Koning (30) en hun twee zonen Stijn (4) en Thijs (zeven maanden) net aankomen. 'Mijn ouders kwamen hier al voordat ik geboren werd. Ik heb hier mijn eigen vrienden, ik heb hier vriendjes gehad en ik heb hier bijzondere levensgebeurtenissen meegemaakt', vertelt Merijn. Wat haar altijd bij zal blijven is de vliegtocht boven het eiland. Toen het vliegtuig precies boven de vuurtoren zat, vroeg Arjan haar ten huwelijk. 'Ik ben wagenziek, dus je kunt je voorstellen hoe fit ik was in het vliegtuig. Toen we weer landden stond ik helemaal te trillen en mijn vader dacht dat ik ziek was. Maar het kwam door het aanzoek, mijn moeder zag de ring gelijk', lacht ze. Hoewel het eiland en de familie aan elkaar verbonden zijn maakte Eef al bij zijn eerste bezoek kennis met de politie op het eiland. 'Ik stond op Kogerstrand en had een gele Opel Kadet. Ik had hem geparkeerd en de volgende dag was mijn auto weg. Ik halsoverkop naar het politiebureau dat toen nog op de Brink zat om mijn verhaal te doen. 'Mijn auto is gejat', vertelde ik ze en legde uit hoe de auto er uit zag. 'Bedoelt u die?', zei de agent terwijl hij naar mijn auto wees. Ik had hem verkeerd geparkeerd en mocht hem weer meenemen nadat ik een boete van 170 gulden had betaald, dure vakantie', vertelt Eef. De liefde voor het eiland verdween niet, sterker nog hij nam toe en dit bleek te gelden voor het hele gezin. Het 25-jarig huwelijk werd hier gevierd, de zwangerschappen werden hier aan de oma's bekend gemaakt en ook daarnaast koestert het hele gezin de herinneringen die ze hebben aan alles wat ze hebben mee gemaakt. 'Toen ik de stapleeftijd kreeg leefden mijn ouders overdag en ik leefde 's nachts. Op een gegeven moment had ik twee vrienden meegenomen die bij ons zouden slapen. We kwamen van een strandfeest bij Paal 17, maar waren één van de jongens op de terugweg kwijtgeraakt. Ik samen met die andere vriend hem gaan zoeken op de scooters, wat niet mocht van mijn ouders, en toen we hem gevonden hadden heel stil terug natuurlijk. Waren ineens alle lichten aan in het huisje. Bleek iedereen, inclusief mijn oma die nu 90 is en te zwak is om nog mee te gaan, weer wakker en gezellig aan een borrel te zijn. Ze waren niet eens boos', glimlacht Merijn. Er zijn teveel verhalen om de band van de familie met het eiland te beschrijven. 'We zouden uren door kunnen gaan, houd het er maar op dat de gastvrijheid van de Texelaars ons altijd terug doet komen', besluit Berry.