Afbeelding
Foto: Job Schepers

Reizen

Er zijn pas veertig minuten in het vliegtuig verstreken wanneer de seatbelts gefastend moeten worden. Wanneer ik ook de mensen om mij heen zie 'synchroon-gapen' weet ik dat we aan het landen zijn. De veertig minuten vliegen brengen mij naar Londen, waar ik heen ging voor een goede vriendin van mij die een jaar op reis is geweest. Als verrassing voor de vriendin zou ik in Londen samen met haar moeder en stiefvader de volgende dag haar opwachten wanneer ze in Londen zou landen vanuit Singapore. Ik reisde alleen af naar Londen. Alleen reizen is best even wennen. Niemand die spontaan naar mij toe komt en zegt: 'Goh jij bent vast Katja en op zoek naar gate 28. Nou, dat is links af hoor!'. Nee. Dat was ook eigenlijk wel een beetje vreemd geweest. Ik moest alleen op zoek en ik vond met behulp van toevallige passanten mijn weg. Van TESO tot Schiphol kwam ik aan in Londen. De stad van rode bussen en de 'Big Ben' (die ik doodleuk al de 'Big Bang' noemde). In de stad had ik nog een halve dag tot ik met de moeder en stiefvader van de vriendin had afgesproken, dus ik besloot mijn tijd te vullen met lopen, van de ene koffiezaak naar de andere koffiezaak. Ondertussen heb ik een museum gevonden, bezocht en verlaten, en ging daarna weer ergens koffiedrinken. Na vijf uur koffie bestel ik voor de verandering thee. In mijn beste 'British Accent' bestel ik een: "Cup of tea, please". Ik nog vol trots, krijg van de beste meneer achter de balie mijn 'cup pu cino'. De meneer had cappuccino verstaan. Met licht rood op mijn wang nam ik de cappuccino aan, en besloot mijn 'British Accent' voorlopig nog even achterwege te laten of gewoon even geen thee meer te drinken. Daarmee was de dag bijna voorbij. De moeder en stiefvader zou ik ontmoeten in het hotel vlak bij de luchthaven waar we zouden overnachten. Na een korte nacht in het hotel gingen we met z'n drieën op weg naar het vliegveld. Ze zou landen om 5 uur. Wat een mooi moment om iemand na een jaar terug te zien. Een traan, een lach en vooral veel verhalen. Vier man sterk keerden we terug naar Nederland. Een grote ervaring meer en belangrijker: een vriendin terug.

Katja Schraag