'Bring them home'
'Bring them home', breng ze thuis. Een vurige oproep van een moeder wier zoon en vriendin verongelukten met vlucht MH17. De vriendin had een paar maanden geleden haar moeder verloren en veel verdriet. 'Jullie moeten eens lekker op vakantie, dat krijgen jullie van ons', niet beseffende dat er door het oorlogsgeweld onder haar eigen vlees en bloed slachtoffers zouden vallen en de vakantie zou eindigen in een nachtmerrie, een slagveld.
193 Nederlanders, op weg naar vakantie en op weg naar een conferentie werden op een gruwelijke manier deel van een idiote oorlog. Hun leven is ten einde, voorbij, waar nog zoveel plannen waren in hun boek, resten nu alleen nog zwarte bladzijden. Het nieuws sloeg in als een bom, premier Rutte belde met de wereldleiders, zocht steun bij Obama en wilde dat Poetin zijn verantwoordelijkheid nam. Maar handelingen bleven uit, op het slagveld kilometers groot, lagen de lichamen, kapot en verspreid en moest het thuisfront toezien en afwachten.
De rede van Timmermans in de VN Raad bracht ommekeer. Ik was ontroerd door de manier waarop hij sprak, emotioneel, maar ook dringend. Vanuit zijn hart. 'Hoe zullen de mensen zich de laatste minuten hebben gevoeld? Hebben ze elkaar vastgehouden? Een moeder met haar kinderen, een verliefd stel jonge mensen?' Hij verwoordde heel goed dat we 'grieve, anger en despair' voelen. We hebben naast ons verdriet ook kwaadheid en wanhoop.
Hij noemde het politieke spel 'dispicable', verachtelijk, en durfde daarmee, samen met de Australische collega, een positie in te nemen tegen deze gang van zaken. Woensdag was een dag van nationale rouw, de vlag halfstok, hagen vol mensen langs de wegen en op het vliegveld een ontvangst in groot respect en waardigheid van de geborgen lichamen. Na een week werden ze een voor een uit het vliegtuig gedragen, 'Last Post' gespeeld, en in een lang rouwcordon vervoerd naar de kazerne. Er was een rouwdienst met sprekers van alle gezindten, het 'Requiem' van Faure, een harp, buiten een mooi eerbetoon in bloemen gevat vliegtuig met gerbera's en groen. Op de radio stemmige muziek, iedereen leeft mee, Giel Beelen op 3FM heeft een meisje uitgenodigd, ze heeft zelf een liedje gemaakt, en treft in al haar eenvoud. 'Ga nooit heen zonder te groeten, ga nooit heen zonder een zoen. Wie het noodlot zal ontmoeten, kan het morgen niet meer overdoen.' Het is op de woorden van Toon Hermans, ze zingt het mooi en lief, een engel als zalf op de wonden van de mensen. De nabestaanden en ook de moeder van de oproep gaan in het vliegtuig dat de slachtoffers heeft thuisgebracht, ze praten met elkaar en voelen opluchting, na een week van wanhoop, komen ze thuis. 'Bring them home' is gelukt en is het begin van de verwerking. 23 juli 2014. In verdriet verbonden.
Jozien