@TXL
Michiel de Ruyter
Een bekende stuurde mij via haar telefoon een link: 'Kijk hier eens naar, het lijkt me iets voor jou', stond er bij. De link die ze had gestuurd bracht me op de website van een film over Michiel de Ruyter die begin 2015 in première zal gaan. De film is nog in ontwikkeling en had figuranten nodig voor de opnamen die ze op Texel zouden gaan houden. Ze zochten voornamelijk vrouwen en ik schreef ik me in.
Een week later mocht ik me in 't Horntje om 7.00 uur melden op de afgehuurde partyboot van de filmorganisatie. Van te voren wist ik wat mijn rol zou worden. Ik zou een vrouw worden die zou bidden voor de veilige thuiskomst van haar man. Klinkt heel duidelijk. Alleen gebeden heb ik nog nooit gedaan (ik heb zelfs het voltooid deelwoord van bidden moeten opzoeken: 'Is het gebid of gebeden?') en een man heb ik helemaal nog nooit gehad. Alleen dan krijg je een rok en een korset aan die verdacht veel ruiken naar de zolder van je overleden overgroot-oma, ze steken je haar op en gooien daar een kapje overheen. Dan voelt het ineens een stuk echter. Plotseling heb je voor je gevoel echt een man, en bid je de tenen van je lijf in de hoop op zijn veilige thuiskomst.
Deze scène werd opgenomen in het kerkje van Den Hoorn. Daarnaast speelden we scènes over een zeeslag in de duinen, een scène over de overwinning van Michiel de Ruyter op het strand en een scène waarin ik iets doe in een moestuin. Tijdens de opnamen waren er een 'stuntman', bommen en vlogen de grimeurs en acteurs je om de oren (niet door de bommen, maar om je haar op te steken). Na twee volle dagen op de set geweest te zijn, weet je ineens een beetje hoe een film gemaakt wordt. Het is herhalen, opnieuw, nog een keer en wachten. Ergens tussen het wachten in heb ik me prima vermaakt.
Nu is het weer wachten, nu tot begin 2015. De grote vraag voor mij is: ben ik te zien? Of zijn de twee dagen die ik op de set heb doorgebracht net goed genoeg voor een uitgeknipte scène en een stukje kont in beeld? Ik ben benieuwd.
Katja Schraag