Jozien
Loslaten.....
Het gebeurt niet vaak dat ik buiten zit met mijn laptop, maar het is warm in huis, en buiten in de tuin is het koel met een windje. We hebben zomer, heerlijk, ik zit bij de tuintafel en Mies de poes is eindelijk rustig. de hele dag heeft ze lopen miauwen, ze zoekt haar kleintjes, maar ja de kleine daltons zijn naar de nieuwe pleegouders. Een leuk jong stel op de boerderij nam ze heel graag mee, dus Mies, het is jammer, ze zijn niet te vinden vrouw, spoorloos zijn ze. Doet me denken aan Derek Bolt, u kent hem wel, de presentator van het programma Spoorloos, ik ben er toevallig een boek van aan het lezen. Allemaal korte verhalen van wat hij zoal meemaakt in zijn zoektocht naar ouders van kinderen die zijn geadopteerd, of op andere manier het contact met elkaar zijn kwijtgeraakt. Het hart en de bloedband blijft altijd kloppen voor elkaar ook al zijn we mijlen ver van elkaar verwijderd, of horen en zien we elkaar niet of nauwelijks. Dat kan zelfs decennia doorgaan, een moeder die haar kind heeft afgestaan onder erbarmelijke omstandigheden, leeft vaak nog met de gedachten en een oude foto in de portemonnee. Ontroerend om het weerzien op de televisie te aanschouwen, de natuurlijke bloedband blijft zijn waarde hebben ook al is de navelstreng doorgeknipt. Mijn mobiel gaat: 'mam kom je ons uitzwaaien op de haven? We vertrekken met het bootje voor een paar weken'. Ja ok, mam stapt in de auto en een kwartier later sta ik op het havenhoofd te zwaaien naar dochterlief en vriend die een zeilreis gaan maken naar het eiland Borkum. Ze kunnen zeilen als de besten, dat is het niet, maar als ze terugzwaait en roept: 'doeg mam' heb ik een knoop in mijn maag. Het is nog niet zolang geleden dat ze met kleine zeilbootjes door de haven voer, en op een gegeven moment dacht, 'oh ik kan makkelijk de haven uit'. Jeugdige overmoed, genetisch beladen, zeg het maar, met een dikke bries koos ze het ruime sop en werd bijna overvaren bij de eerste scheidingston. 's Avonds bij het eten kwam het ter sprake, de schrik zat er goed in en ze heeft toen beloofd eerst met moeders een rondje IJsselmeer te gaan doen voordat ze weer acties zou ondernemen. Ik zwaai terug: 'genieten hè', roep ik nog. Gaan ze zeker doen. 'Gauw weer terug naar huis, cd aan in de auto, niet teuten Jozien, ben je vergeten dat jezelf ook jong ben geweest? Toe, je moet je kinderen vertrouwen, ze hebben alle spullen en middelen mee, let it go.' Ik zet een pot thee, doe er lekker een tak munt in en zet me weer neer. Verdikke, daar hoor ik Mies weer miauwen, ik roep haar bij me. 'verdikke Mies, je moet ze loslaten, toe, blijf hier maar lekker op het kussen liggen.' Ik streel haar vacht, en ze begint te spinnen. Ik weet niet wie ik het meeste toespreek, maar er is weer rust, buiten is het stil, windstil, een heerlijke warme zomeravond.