Verslaafd
De donkerste nacht van mijn leven. Hoewel het toch nog aardig licht was om half 4, werd het bij mij echt zwart voor mijn ogen. Mijn hele lijf begon te trillen, hallucinaties en herinneringen kwamen bovendrijven, ik kreeg het stikbenauwd en nee, het werd niet beter. Mijn mobiel, dood. Niet meer levend te krijgen. Hoe moet ik nou contact met de wereld krijgen?! Hoe kan ik overleven zonder bellen, sms en whatsapp? Dat is niet te doen. Hulpeloos ren ik naar de laptop, om op facebook maar even aan de hele wereld te melden dat ik niet bereikbaar ben. Dat een deel van mijn leven zojuist is gestorven. Dat ik afscheid moet nemen van iets wat altijd bij mij is. Slapen wou niet meer, want hoe kan ik nou slapen als een deel van mij het gewoon niet meer doet. De volgende morgen was het letterlijk uit bed rennen en bedenken wat te doen. Is het ook nog zondag, alle winkels dicht. Op zoek naar iets wat mijn deel kan vervangen. Gevonden. Whatsapp, telefoonnummers verzamelen en opnieuw proberen om mijn sociale wereld weer op te starten. Ik geef het toe, ik ben zwaar verslaafd aan mijn mobiel. Als ik hem niet kan vinden is er totale paniek. Eigenlijk is hij ook nooit ver van mijn zijde. We douchen nog net niet samen. Maar je mobiel is je grootste vriend en je grootste vijand. Waar een gesprek met iemand in het echt heel helder kan zijn, kan een gesprek met iemand over de telefoon uitlopen op een langlopende ruzie. Dat komt omdat wij met een telefoon nooit tevreden zijn, we willen gelijk dat mensen reageren, zoals wij dat bedacht hadden en zodra wij dat anders opvatten is onze reactie ook gelijk heftig. In het echt denken we langer na hoe we dat brengen, omdat iemand ons aankijkt en ook gelijk een reactie klaar heeft. Een mobiel kan je maken en breken. Hoe gelukkig we worden van een lief berichtje van iemand, hoe chagrijnig worden we als mensen niet zeggen wat jij hoopt. En dan doet het me toch altijd weer een beetje beseffen dat in het echt om je heen kijken het mooiste blijft. Pure reacties van mensen zien en pure emotie. Misschien wordt het tijd om af te kicken… Ik zal er over nadenken.
Emily Westdorp