wat ik zeggen wou

Sorry

Soms is een mens wel eens een beetje overmoedig. Ook ik. Mijn schuurtje lag - na dertig jaar trouwe dienst - verminkt in de tuin. De Hamster dicht en zoonlief weer naar de overkant. Degenen die dag en nacht altijd bereid zijn te helpen, waren eveneens het water overgestoken. Tsja, wat dan? Dan word je overmoedig en bel je de gemeente. Mijn melding van 'een paar stukken hout' werd in het gevorderde gesprek: een stapel. Ik had mazzel, want er werd niet doorgevraagd. En ach, zo erg is dat toch niet, die paar stukken hout? dacht ik. Over de jaren had ik hele partijen op het grasveldje bij mij in de buurt zien staan. En altijd werden ze opgehaald. Vrijdag moest ik weg, naar de overkant. Zou ik maandag al terug zijn? Met oppassen weet je het maar nooit. Na anderhalf uur heen en weer lopen lagen de planken eindelijk op het grasveld. Ondertussen liepen er wat buren. Natuurlijk was ik te vroeg en aan iedereen die ik tegenkwam, legde ik uit over het 'waarom' van mijn daad. Voelde ik me toch schuldig? En toen kwam een alleraardigste meneer aan de deur. Iemand had geklikt en me aangegeven bij de gemeente. Foei! Een paar dagen te vroeg had ik de planken weggesleept. Ik was schuldig, dat wist ik ook wel. Maar toch... Veel gemaar moeten de mensen van de gemeente aanhoren. Een ieder heeft z'n eigen excuusverhaal. Ook ik. 'Verraders!' zeg ik. 'Maar ook dinsdag zouden ze het hout niet meegenomen hebben. Het is sloophout,' gaat meneer Jan verder. Natuurlijk had-ie gelijk. Niet voor niets had ik dat onderbuikgevoel. Ik wist gewoon dat het niet helemaal klopte wat ik gedaan had. Een vrouw alleen, zonder karretje, doet zo iets uit nood. En dan hoop je dat de grijper van de wagen geen ogen heeft en alles opvreet. Niet dus, de grijper kreeg geen kans. Ik werd namelijk verordonneerd om alles - voor twaalf uur vrijdags - weg te halen. Shit! Arme Jan, die kon er ook niets aan doen. Alles is vrijdagmorgenvroeg naar De Hamster gebracht. Zelfs de houten planken van een ander. De vrienden die altijd dag en nacht klaar staan, waren weer terug. Zulke mensen zijn goud waard. Ondertussen gaan mijn gedachten natuurlijk uit naar mijn verrader. Had hij of zij misschien geen karretje? Beter om iemand te helpen dan om iemand te verraden toch?

Tine Dorothy Kooiman

Texel bedankt!

Via Carmen Steffens en Alfred Bakker kregen we deze bedankbrief van een familie die dankzij bedrijven en instellingen een onvergetelijke week op Texel doorbracht: 'Via deze weg willen wij Texel en de volgende bedrijven hartelijk bedanken, ze hebben belangeloos meegewerkt en hun diensten aangeboden om er voor ons een onvergetelijke vakantie van te maken! We hebben Texel en de Tesselaars in ons hart gesloten! (NIOZ, Werner 's fietsverhuur Texel, Catharinahoeve, Jan Plezier Texel, Eomare‎, Eureka, Texel Catering en Banket Service, Chaletoptexel.nl, Hamam Beauty & Wellness Charlotte, TexelWool, Texeler & Waddendons dekbedden, Cinema Texel en Texelse Courant)'

Marc en Paulien, Menno en Jenny.

Windmolens


Complimenten voor het artikel van foto en tekst van Pieter de Vries. Inderdaad, windturbines vergoelijken alsof het oud-Hollandse windmolens zijn is onzin. Wij wonen in de kop van Noord-Holland, dus weten wat de windturbines veroorzaken. Met genoegen steken wij, en velen met ons, vaak over naar de Waddeneilanden. Belangrijke redenen daaroor zijn de aanwezigheid van de eilanders, de natuur, het landschap en... de afwezigheid van windturbines. Houden zo!

Anjo Brombacher – Barsingerhorn.