'Ik wil na mijn studie terug naar Afrika'
Een halfjaar geleden vertrok Elma van Garderen (19) uit Den Burg naar Malawi in Afrika.Nu is ze terug, een hoop ervaringen en levenslessen rijker. 'Aan het begin zag ik het nut van sommige huisbezoeken niet in, tot dat bezoek aan die ene vrouw', vertelt ze.
Via Stichting Be More kwam Van Garderen eerst terecht bij het project Mawa Otisamala in de buurt van Zomba, een stad in het zuiden van Malawi. 'Het gebied waar ik zat is niet te vergelijken met een dorp zoals we dat in Nederland hebben, nog los van de infrastructuur. Het zijn niet echt dorpen. Je hebt een paar huisjes en dan verderop weer een paar huisjes. Samen vormen die een community. Wij hielpen daar mensen met bijvoorbeeld aids of malaria bij alledaagse dingen als water halen, vegen, wassen en op het land werken. Aan het begin begreep ik daar niet de grote toevoeging van. Tot het moment dat we op bezoek gingen bij een vrouw waar we de grond vlak maakten in haar huisje. We deden dat met modder, die wordt door de warmte zo hard dat er een stevige vloer ontstaat. De vrouw was zo gelukkig dat we kwamen dat ze meteen begon te dansen, ze wilde ook met mij dansen. Dat gaf zo'n kick. Vanaf toen zag ik het nut in van ons werk: de mensen even gelukkig maken en hun zorgen laten vergeten', legt Van Garderen uit. Naast de gewone klussen hielpen de inwoonster van Den Burg en de andere vrijwilligers ook met het herstellen van de daken. 'Wij deden dat door eerst plastic op het dak te bevestigen en daarover riet te leggen, het was enorm leuk om te doen.' Ondanks de grote verschillen met Nederland paste ze zich heel snel aan. 'Ik was natuurlijk goed voorbereid en wist een beetje wat ik moest verwachten. Maar sommige dingen vielen ook enorm mee. Ik had de wc's voorgesteld als een beerput hier en dat het heel erg zou stinken. Maar doordat de gaten in de grond zo diep waren viel dat heel erg mee. Omdat op het eerste project geen stroom was, moest ik wel plannen wanneer ik mijn telefoon kon opladen. Maar dat was eigenlijk ook geen probleem, omdat ik de telefoon eigenlijk nooit nodig had en die alleen aanzette als het echt nodig was. Wat wel lastig was, was het feit dat er maar weinig mensen Engels spraken. Als er dan niemand van het project aanwezig was moesten we soms communiceren met alle middelen die we hadden, maar ook daar leer je weer van.' Na drie maanden ging Van Gardereren door naar het volgende project, maar niet voor eerst vakantie gevierd te hebben. 'Ik mocht vanwege mijn visum maar drie maanden in Malawi zijn en moest voor ik kon terugkeren een aantal dagen het land uit. Ik ben toen naar buurland Zambia gegaan en heb daar de Victoriawatervallen bekeken, dat was prachtig.' De laatste drie maanden kwam ze terecht bij de Likhubula Youth Organisation (LIYO) waar ze veel deed op het gebied van voorlichting, daken repareerde, hielp bij het bewerken van het land, bij ouders met gehandicapte kinderen langsging en vele andere dingen. 'Hier zaten veel meer mensen van mijn leeftijd en meer Engelssprekenden, dat was wel heel leuk. We gaven voorlichting over zaken als condooms, maar ook over hoe ze het beste om konden gaan met hun varkens en geiten zodat die gezond bleven.' Al met al was het een prachtige ervaring die ik nooit zal vergeten. Ik hoop nu binnen te komen op de opleiding voor fysiotherapie in Leiden. Nadat ik die studie heb afgerond wil ik met die kennis terug naar Afrika om de mensen te helpen.