Klinkend slotakkoord
Met een klinkend optreden heeft vocaal ensemble a'Capabel zondag afscheid genomen. Met het concert 'Slotaccoord' sloten de Texelse vertolkers van barbershop en close harmony na 23 jaar af. Een muzikale middag, met hier en daar wat emotie.
Betere vertolkers van barbershop en close harmony zul je niet snel tegenkomen. In bijna een kwart eeuw smeedde muzikaal leider Jan Beijert de groep die ooit begon met optredens op Ouwe Sunderklaas tot een hechte eenheid waarin de verschillende stemmen elkaar wisten te vinden. Ook zondag leek het alsof Beijert staand voor het koor de stemmen aan een touwtje had. Wees de vinger omhoog, dan zocht de toon de juiste hoogte, met zijn armen dirigeerde hij het ritme en met zijn handen gaf hij aan of er harder dan wel zachter moest worden gezongen. Voor hem zong een gezelschap van tenoren, leadzangers, baritons en bassen á capella, dus zonder enige begeleiding van instrumenten. Merendeels mannen met grijs of wit haar, bepaald niet meer de jongsten. Na al die jaren was het mooi geweest. Co van Splunter zelfs al acht kruizen achter zijn naam, had al afscheid genomen, maar was er voor deze gelegenheid toch weer bij. Net als Peter Bakker. Ook zij waren in stijlvol zwart met rode strik. Het gezelschap kende in al die tijd weinig verloop, wel zijn er tijdens de rit wat mensen uitgestapt. Enkele oud-leden stapten tijdens het zingen van '5 Straatliederen' voor één keer weer op het podium.
Barbershop is traditioneel Engels, zo ook het grootste deel van het repertoire. 'Sweet, sweet roses of morn', 'Pretty Baby' en 'By the light of the silvery moon' galmden door de sfeervolle kerk die een mooie akoestiek heeft. Hij was goedgevuld, het was daarom maar goed dat was afgeweken van het oorspronkelijke plan om af te sluiten in de Waalderkerk. 'Dan zouden we de helft van het publiek weer naar huis hebben moeten sturen', zei die andere Jan Beijert. Hij vertelde anekdotes over de vele optredens van a'Capabel, over de complimenten van de Georgische president en dat ze in Canada zelfs een indiaan tot tranen toe hadden geroerd. Muziek en emotie gaan nu eenmaal hand in hand. De drukte in de kerk maakte duidelijk dat het ensemble in de loop der jaren een grote schare fans heeft opgebouwd, die er zondag voor deze laatste keer nog eens goed voor gingen zitten en meerdere keren een staande ovatie brachten.
Ze hoorden niet alleen Engelstalig, op de muzikale reis over de wereld waren bijvoorbeeld ook liedjes van Russische oorsprong. Maar ook dicht bij huis. De opgestoken duim van schrijver Jan Heemskerk benadrukte de kwaliteit van de vertolking van zijn 'Lied voor Eierland'. Indrukwekkend was het intermezzo door Sterre Veldhuis op harp, die in haar eentje de zaal muisstil hield, wat ook gold voor de solo's van Marijke Lionarons.