Ongezouten
Ketting
Je schiet er niet veel mee op. Met de antwoorden die lokale aanstormende politici geven op de dekselse dilemma's die voorgelegd zijn in het kader van de gemeenteraadsverkiezing. Niet één partij wordt uitgesloten om mee samen te werken. Met iedereen willen ze een coalitie vormen. Absoluut zullen alle politieke partijen zich verzetten tegen het verlies van de eigen Texelse identiteit. De grootste bedreigingen voor Texel? Daar komen ze. Natuurrampen, terrorisme, olierampen. Kortom, alles wat de grote boze wereld in petto heeft. De rode draad, voor zover je daarvan kunt spreken, is onze zelfstandigheid. Die is heilig. Annie bekijkt het op haar manier. Of je het nu leuk vindt of niet, we maken onderdeel uit van de wereld. Als je een kaartje stuurt met: 'Groetjes vanaf de Krim', zal waarschijnlijk eerder aan het Oekraïense schiereiland worden gedacht dan aan Texel. Omgekeerd is het zo dat als wij horen dat de Bijenkorf gaat sluiten, wij vrezen voor ons lokale dorpshuis. Ik bedoel maar. Verder heeft Brussel een behoorlijke vinger in de pap bij alles wat we doen of denken te gaan doen. Dichter bij huis heb je landelijke wetgeving en allerlei provinciale beperkingen. En vervolgens maken allerlei instanties op het eiland de dienst uit. Zij bepalen zogenaamd wat goed is voor mens en dier. Natuurbeschermers, boswachters, erfpachters, milieuactivisten, vogelaars, vissers, waterdragers, noem maar op. Zo is Annie weer veroordeeld om tot 1 september haar hond aan de ketting te houden omdat alle vogels een ei leggen. Een half jaar lang. Op last van de gemeente? Nee, nog erger, de staat. Op straffe van een boete van 90 euro. En daar loop ik dan, met die kroket, aan dat touwtje. 'Ken je niet uitkijken?', wordt er geschreeuwd door een groepje mountainbikers. Hoewel ze de beschikking hebben over maar liefst honderd kilometer parcours, gaan ze toch liever dwars door het wandelbos. Off the road op je mountainbike. Op Texel, zie je het voor je? Je zou er door van de leg raken. Zo hoog is die Hoge Berg nou ook weer niet. En dan mogen ze een keer van kiet gaan op een superzondag, stappen ze bijna allemaal af. 'Stelletje watjes,' bromt manlief onderkoeld. Maar ja, geen hond, aangelijnd of niet, die hun gedrag aan de kaak stelt. Of iets durft te zeggen van die bijpassende kleding waarmee pa elke zondagochtend de paden op, de lanen in gaat. Ja, die eigen identiteit is belangrijk. Maar ik pak ze terug. Op sien Tessels. Ik zal ze leren. Aan de lijn? Natuurlijk. Dat beessie is al jaren aan de lijn. Ze is al vier kilo kwijt.
Annie@texelsecourant.nl