Echt Texels drinkwater voorlopig nog te duur
Een eigen drinkwatervoorziening is op dit moment kostentechnisch niet interessant. Een huishouden dat per jaar nu gemiddeld €284,- kwijt is aan drinkwater, zou dan namelijk €792,- gaan betalen. Op termijn zijn er wellicht wél mogelijkheden.
De vraag of een eigen 'waterfabriek' haalbaar is werd actueel na de breuk van de zomer in één van de zinkers waarmee drinkwater van het vasteland wordt aangevoerd. De raad gaf het college opdracht de mogelijkheden voor een eigen drinkwatervoorziening te onderzoeken. Dinsdagavond presenteerde de gemeente een studie door TNO naar de haalbaarheid van een zogeheten Memstill®, een techniek die membraanscheiding combineert met destillatie. Daarbij wordt drinkwater uit zeewater bereid. Het is een methode die veel warmte vraagt en waarvoor veel energie nodig is. Juist die energiekosten maken het in vergelijking met de bestaande drinkwatervoorziening op dit moment te duur. Becijferd werd dat een gezin van drie personen gemiddeld 360 liter per dag gebruikt, 132 kubieke meter per jaar. De productie van een kuub drinkwater kost nu €2,15, wat neerkomt op een jaarbedrag van €284,-. Bij de memstill-methode kost een kuub €6,-, waardoor het gezin op jaarbasis €500,- meer gaat betalen. Die berekening is gebaseerd op de huidige energieprijzen. Als die lager zouden uitpakken, ziet ook het kostenplaatje er heel anders uit. Gesteld werd daarom dat als de Memstill® zou worden gecombineerd met duurzaamheidsprojecten, zoals het opwekken van energie met zonne- of windenergie of biovergisting, het financiële plaatje een stuk gunstiger wordt. Aantrekkelijker wordt het ook als de drinkwaterwinning is te combineren met aanleg van spaarbekkens, zodat gebufferd zoetwater kan worden gebruikt. Het laatste woord is er dan ook niet over gezegd. De geschetste studie van TNO is namelijk één van de scenario's. Na de zomer verwacht waterleidingbedrijf PWN ook het resultaat van een onderzoek naar de mogelijkheden en kosten van zogeheten gestuurde boring voor een nieuwe zinker vanaf het vasteland naar Texel. Een leiding dieper in het wad dan de huidige en daardoor minder kwetsbaar. PWN beoordeelt de mogelijke scenario's niet alleen op kosten, maar ook op leveringszekerheid, duurzaamheid en kwaliteit. Op basis van een eindrapportage wordt een definitief besluit genomen.
Als Texel zichzelf van drinkwater zou voorzien, dan keren oude tijden terug. Tot in de jaren vijftig was het volgens Jos Dekker van het PWN gebruikelijk dat huishoudens een eigen voorziening hadden. Een eigen waterput en slechts hier en daar op het eiland was een waterpomp waar kon worden getapt, zoals op het vliegveld. In 1956 werd Texel aangesloten op een collectief drinkwatersysteem, waarbij water uit de duinen werd gewonnen. Sindsdien steeg het gebruik enorm, naar 1,6 miljoen kuub per jaar. 'Dat is meer dan alle andere waddeneilanden bij elkaar', becijferde Jos Dekker van het PWN. Na tien jaar was het maximum bereikt en moest in droge, hete zomers met tankwagens water van de overkant worden aangevoerd. In de jaren zeventig werd de drinkwaterfabriek in Oudeschild in gebruik genomen, waar ook elektriciteit werd geproduceerd. De bereiding van drinkwater stopte in de jaren negentig, toen met zinkerleidingen drinkwater uit het waterwingebied bij Bergen werd aangevoerd. Ook elektriciteit komt al decennia via een leiding van de overkant.